Hij is niets meer dan een slechte gewoonte die u moet opgeven

Je telefoon licht op en je hart gaat tekeer omdat je zijn naam ziet. Na zoveel tijd, na zoveel “tot ziens voor altijd” en “nooit meer” is hij hier weer en maakt een kleine stap om terug in je leven te kruipen. En je laat het hem toe, ook al weet je dat je dat niet zou moeten doen.

U weet dat u die tekst het beste kunt verwijderen zonder deze zelfs maar te lezen. U weet het maar al te goed omdat u ditzelfde scenario al vaker dan nodig hebt meegemaakt. Je weet dat hij giftig is. Je weet dat er deze keer niets anders zal zijn. Maar je hoop zet je ertoe aan nog één keer in hem te geloven. Je brengt die stem in je tot zwijgen die schreeuwt om van hem weg te rennen en je laat hem weer binnen.

Zodra je de tekst opent, weet je dat je die niet zou moeten hebben. Dit schuldgevoel verteert je. Je weet dat hij je weer in zijn puinhoop zal trekken.

Hij is als een slechte gewoonte die je niet kunt doorbreken. Je laat hem binnen. Je vertrouwt hem weer. Je denkt dat de dingen deze keer misschien anders zullen zijn. Misschien is hij deze keer hier om te blijven. Misschien maak je deze keer een kans om gelukkig te zijn.

Hij is niets meer dan een slechte gewoonte die u moet opgeven

Hij is nu een beetje anders. Hij is meer oplettend. Hij vergeet nooit om u gedurende de dag te controleren. Hij herinnert zich dat hij voor welterusten iets zoets moest sms'en. Hij maakt altijd tijd. Hij wint weer uw vertrouwen terug. Hij maakt ruimte voor jou in zijn leven. Het lijkt erop dat de dingen eindelijk op hun plaats beginnen te vallen. Maar het is allemaal een illusie.

In een fractie van een seconde bedenkt hij zich. Hij loopt weer weg en laat je achter om de stukjes van je hart en je waardigheid op te pakken, vervloekend op de dag dat je die tekst opende en beantwoordde. U weet dat als u dat niet had gedaan, u hier niet meer zou zijn.

Je weet dat hij weer terug zal komen. Je zweert dat je hem nooit meer zult laten sluiten. Hij heeft al je grenzen overschreden. Je hebt hier eindelijk genoeg van heen en weer. En dat gevoel volgt je een tijdje. Het is verdriet gecombineerd met woede en teleurstelling. Maar de waarheid is dat je het niet weet. Je weet niet of het allemaal voorbij is, totdat hij nog een keer een sms stuurt.

Pas op dat moment weet je of je echt over hem heen bent. Je zult weten of het je is gelukt om die slechte gewoonte te doorbreken. Omdat dat alles is wat hij is. Verwar hem niet met uw enige ware liefde. Hij is verre van liefde. Liefde doet je op die manier geen pijn. Liefde respecteert niet. Liefde speelt geen spelletjes. Liefde gaat niet weg.

Vraag je je af hoe ik dit allemaal weet? Ik weet het omdat ik jou ooit was. Ik was dat meisje dat de tekst opende en beantwoordde terwijl alles in haar schreeuwde om het niet te doen. Ik ben degene die zijn erbarmelijke excuses geloofde. Ik ben degene die een gewoonte verwart met liefde.

Hij is niets meer dan een slechte gewoonte die u moet opgeven

En het kostte me zoveel tijd en kracht om die tekst niet te openen of te beantwoorden toen deze arriveerde. Maar uiteindelijk bereikte ik het punt waarop die tekst niets betekende; waar zijn woorden al hun gewicht verloren en zinloos werden; waar het onvoorstelbaar werd om hem weer in mijn leven uit te nodigen.

Ik was zijn veilige haven. Iemand van wie hij wist dat hij er op kon rekenen, wat er ook gebeurde. Iemand betrouwbaar. Iemand die wacht en hem verwelkomt. En hij zeilde altijd heen en weer, zonder er rekening mee te houden dat de haven verwoest bleef. Hij wist dat de haven zichzelf zal vernieuwen als hij weer terugkomt.

Hij had gelijk. Ik heb mezelf vernieuwd. Elke keer dat hij ervoor koos om te vertrekken, moest ik helemaal opnieuw beginnen. Ik moest mezelf opheffen. Ik moest mijn gevoel van eigenwaarde vinden en het genezen. Ik moest onthouden dat ik ook belangrijk ben. Dat mijn gevoelens ertoe doen. Dat ik van mezelf moet leren houden.

En zodra ik beter zou zijn, zou hij terugkomen zodra ik verder ging. Ik zou hem terug verwelkomen en ik zou weer aan het begin staan ​​met alles wat ik gebouwd had, nog een keer in puin achtergelaten, en nog een keer, totdat ik me eindelijk realiseerde dat ik een dieptepunt heb bereikt. Tot ik me realiseerde dat hij niet zal veranderen, ben ik degene die moet veranderen. Ik ben degene die moet ophouden hem toe te staan ​​mij pijn te doen.

Dus de volgende keer dat hij terug wilde komen, liet ik hem niet toe. De volgende keer dat zijn naam oplichtte op het scherm van mijn telefoon, negeerde ik hem. Ik was niet van plan om al het werk dat ik aan mezelf had gedaan deze tijd te verspillen. Het kostte me veel tijd en moeite om in deze gemoedstoestand te komen, om mijn leven weer op het goede spoor te krijgen, zodat ik het kon verpesten door hem meer kansen te geven.

Daarna is alles in mijn leven een andere weg ingeslagen. Niets gebeurde van de ene op de andere dag. Ondanks alles had ik wat tijd nodig om te genezen. Maar uiteindelijk werd het beter. Ik verspilde mijn leven niet meer aan hem. Ik begon mijn eigen waarde echt in te zien. Ik ontdekte hoeveel gelukkiger ik ben zonder dat hij constant mijn leven binnendringt. Ik vond de rust die ik niet opgeef.

Hij is niets meer dan een slechte gewoonte die u moet opgeven

Dat zou jij ook niet moeten doen. Je verdient zoveel meer dan je leven lang wachten. Om je nachten huilend door te brengen. Om je dagen te hopen. Je verdient het om gelukkig te zijn. Je verdient iemand beter. Je verdient jezelf.  Dus de volgende keer dat zijn sms, zijn telefoontje of een flauwe poging om weer in je leven te komen binnenkomt, wat ga je dan doen??