Er is een lied van James Arthur dat zegt: 'Ik heb je in het donker ontmoet, je hebt me verlicht. Je gaf me het gevoel dat ik genoeg was ". Er is ook een gezegde: als je gelukkig bent, luister je naar de liedjes, maar als je verdrietig bent, begrijp je de tekst. Op dit moment weet ik niet zeker welk van deze twee scenario's van mij is.

Ik weet gewoon dat ik onzeker ben en ik kan er niets aan doen. Het is niets dat je hebt gedaan, het is iets dat het leven me cadeau heeft gedaan. Ik blijf constant stilstaan ​​bij 'als ik genoeg ben'-gedachten, en ik ben constant bezorgd over ons tweeën. Ik wacht gewoon tot je uit mijn leven loopt, want dat is wat mij bekend voorkomt.

Ik ben altijd een tussenstop geweest voor anderen, nooit een eindstation.

Mensen zouden mijn leven bezoeken, maar ze zouden nooit blijven. Ze vonden mij leuk en ik vond ze leuk, en we hadden misschien ook geklikt, maar dat weerhield hen er niet van om te vertrekken. Het is alsof ik niet goed genoeg was om te blijven. Alsof er iets mis was met mij. En dat is moeilijk. Omdat ik alleen maar wilde dat iemand echt zijn best deed en bleef.

Als mensen eenmaal hadden gekregen wat ze wilden, gingen ze weg.

Sommigen van hen zouden vertrekken zonder afscheid te nemen. Sommigen zouden een stom excuus hebben waarom ik niet meer welkom ben in hun leven, en anderen zouden met de snelheid van een tornado vertrekken en niets dan een puinhoop achter zich laten. Dat is hoe je me aantrof - in een puinhoop, gebroken en volkomen onbeminnelijk.

Ik moet gewoon weten dat je niet loslaat

Zie ook: To The Guy I Love: Please Don't Give Up On Me

En ik ben nu al te lang te sterk.

Ik heb nooit willen toegeven hoe bang ik ben voor mensen die me misschien verlaten. Niet omdat ik bang ben voor eenzaamheid, maar ik ben bang voor de herinneringen die ik met die mensen zou creëren.

En mijn verbeelding blijft een scenario in mijn hoofd maken waarin iemand mij voor de verandering kiest en blijft. Ik denk dat dat mijn teleurstellingen nog groter maakt. Het idee dat ik mensen veel beter zie dan ze in werkelijkheid zijn, is wat me kapot maakt.

Ik moet gewoon weten dat je niet loslaat

Zie ook: Voor het meisje dat te lang te sterk is geweest

Daarom moet ik weten dat je niet loslaat.

Dat is de reden waarom ik het je vanaf het begin zo moeilijk maak. Ik moet weten dat je sterk genoeg bent om de storm te weerstaan ​​die ik ben. Ik moet weten dat je niet loslaat als het moeilijk wordt. Ik moet weten dat ik niet zomaar een willekeurig station voor jou ben, ik moet weten dat ik je bestemming ben.

Je bent mijn speciale.

Ik had nooit gedacht dat ik iemand zoals jij zou vinden, maar toch stak je mijn weg over en ik zou graag willen dat je blijft. Maar ik laat mezelf niet voorstellen dat we onze 'voor altijd' hebben, aangezien ik me al zo vaak vergiste. Ik ken je waarde - ik weet alleen niet zeker hoe groot de rol in mijn leven zal zijn als je wilt blijven. Om je binnen te laten, moet je me daarom bewijzen dat je niet loslaat.

Om je binnen te laten, om mezelf vertrouwen in je te geven, moet je me alles laten zien wat je zegt. Ik hoef je loze beloftes niet te horen. Ik wil niet dat je me de maan en de sterren belooft en alles wat ik wens, maar slechts voor een tijdje. Ik heb geen tijdelijke mensen meer nodig in mijn leven. Ik ben die beu.

Ik heb een man nodig die blijft. Ik heb een man nodig die moeite zal doen en ik moet weten dat ik zo waardevol ben dat je bang bent om zonder mij te zijn. Alleen dan zou ik je kunnen laten zien hoe ik liefheb. Alleen dan krijg je alle prachtige kanten van mijn genegenheid te zien en alleen dan kunnen we over liefde praten. Ik kan niets minder accepteren en ik weet dat ik dat niet zou moeten doen.

Ik moet gewoon weten dat je niet loslaat