Ik bid nog steeds dat je hart zijn weg terug naar het mijne zal vinden

Ik weet dat het slimste zou zijn om hem helemaal te vergeten, een nieuw blad om te slaan in een nieuw boek zonder hem, maar ik kan het niet.

Ik ben nog steeds verslaafd aan het idee dat we onze tweede kans zullen krijgen.

We waren de eerste keer niet klaar voor zo'n grote liefde.

Ja, het zou gemakkelijk zijn om het hem allemaal de schuld te geven en te zeggen dat hij er niet klaar voor was.

Als je de weg terug naar elkaar vindt, zijn je gevoelens nooit meer weggegaan

Maar ik was ook niet.

Ik was helemaal verdwaald. Ik had geen richting in het leven.

Ik wist niet wat ik wilde of wie ik was. Ik zag mijn eigen waarde niet in.

Ik was zo geconcentreerd op het vinden van ware liefde dat ik vergat dat ik eerst mezelf moest vinden.

Ik hield zoveel van hem en het lukte me niet om van mezelf te houden.

Als twee mensen samen moeten zijn, vinden ze de weg terug

In plaats van hem halverwege te ontmoeten, was ik altijd degene die sneller op hem af rende.

Daarom rende hij in de tegenovergestelde richting.

Er was geen evenwicht in onze relatie.

Er was geen wederkerigheid of gelijke inspanning omdat ik er geen ruimte voor liet.

Ik gaf gewoon te veel en gaf het beste van mij.

Als twee mensen samen moeten zijn, vinden ze de weg terug

Ik zou zijn sms beantwoorden zodra mijn telefoon oplicht.

Ik zou alle andere plannen annuleren als hij zei dat hij wilde rondhangen. Ik was te beschikbaar.

Ik plaatste mezelf op de tweede plaats en hem op de eerste plaats, en toen begon zijn interesse te slijten.

Ik had het langzaam moeten doen, stap voor stap, en kijken waar de relatie heen ging, maar ik wist niet hoe ik mezelf moest stoppen.

Ik stond te popelen om van hem te horen.

Ik wilde zoveel mogelijk bij hem zijn.

Ik wilde zijn knuffels en warmte, en hij veranderde langzaam in mijn obsessie.

Ik wachtte altijd tot hij meer moeite zou doen dan ik deed, en toen het niet kwam, raakte ik meer gekwetst dan voorheen.

Hij zag dat ik er te diep in zat.

Hij zag dat hij kon komen en gaan wanneer hij wilde.

Hij zag dat hij met mijn geest kan rotzooien en ermee weg kan komen.

Hij had niet het recht om me zo te behandelen, en ik had het ook nooit moeten toestaan.

Daarom geef ik ons ​​beiden de schuld van de manier waarop de dingen zijn geëindigd.

Ik had grenzen moeten stellen. Ik had mijn intensiteit moeten verlagen.

Ik had zijn voorbeeld moeten volgen als het ging om investeren in onze relatie.

Dat is alles.

Ik dacht dat als ik niet elke gelegenheid aangrijp om bij hem te zijn of hem te sms'en, hij zijn interesse verliest of denkt dat ik spelletjes speel.

Maar het ging nooit om spelletjes of om te doen alsof ik moeilijk te krijgen was.

Het ging over normen en mijn eigen leven.

Het ging erom van hem te houden, maar mezelf daarbij te respecteren.

Nu blijf ik zitten met 'should haves' en 'what-ifs', en ze deden verschrikkelijk pijn, maar ze hielpen me ook iets te leren over liefdesrelaties en mezelf.

Ik concentreer me nu op mezelf.

Ik houd mezelf bezig om mijn overdenken te stoppen.

Ik bouw een leven op waar ik trots op zal zijn - het leven waarvan ik hoop dat mijn voor altijd persoon er deel van wil uitmaken.

Ik bid en hoop met elk atoom van mijn wezen dat hij die persoon is.

Hij is nog steeds mijn meest voorkomende gedachte.

Ik speel nog steeds in mijn geheugen al die momenten die we samen doorbrachten.

Zijn lippen zijn nog steeds op de mijne gedrukt.

Ik verlang nog steeds naar zijn aanraking.

Ik wil nog steeds zijn stem horen en hem alles vertellen wat op mijn borst zit.

Er is een lege plek in mijn hart die ik zou willen opvullen, maar ik kan er niets aan doen.

Het enige wat ik kan doen is bidden.

Bid om ware liefde om mij te vinden.

Bid dat zijn hart me terugvindt als hij het is.

Bid dat mijn hart geneest als het niet de bedoeling is.