Brief aan de man die God me beloofde

Wat als u uw 'een' al kent? Degene bij wie je hoort te zijn. Degene die speciaal voor jou is gemaakt. Degene die je je hele leven hebt gezocht en hebt gewacht. De enige vangst is, je moet op ze wachten. Je moet wachten tot ze klaar zijn voor je.

Hoewel wachten niet zo slecht klinkt, is het eerlijk gezegd het moeilijkste om te doen. Het is een lang proces van bidden, geloof hebben en wachten. Voordat jullie samen kunnen zijn, moeten jullie allebei groeien en zelf heel worden. God moet hen en jou veranderen.

Je voelt het in je hart dat je gemaakt bent om van deze persoon te houden. Je wilt van ze houden met alles in je. Je wilt ze gewoon laten zien wat echte onvoorwaardelijke liefde is.

Een brief aan mij voordat ik moeder werd

Jullie twee horen bij elkaar; het is duidelijk voor u om te zien, maar toch, het is gewoon geen tijd. Tijdens deze wachtperiode zullen er omstandigheden zijn die ervoor zorgen dat u soms twijfelt en de hoop verliest, maar dat is waar gebed en geloof een rol spelen.

Terwijl je wacht, zul je allebei zoveel verschillende mensen tegenkomen, maar geen van hen zal lukken omdat ze niet voor jou zijn gemaakt. Ik bedoel, het kan goed aanvoelen en er kunnen 'gebreken' zijn die je negeert en besluit te accepteren, maar uiteindelijk zal het niet lukken, simpelweg omdat ze niet van jou zijn.

Ik wou dat je me gewoon een kans zou geven, maar dat doe je nu niet, want het is niet onze tijd.

We hebben nog wat teelt; er is meer te leren voordat we samen kunnen zijn. Ik wil niet dat jij bent wat mij compleet maakt. Ik wil helemaal heel zijn in mezelf. Ik wil mezelf kennen en volledig van mezelf houden voordat ik mijn leven met jou kan delen. Evenzo met jou.

Er is meer leven te beleven. Je bent het wachten waard. We zijn het waard.

Een bedankbrief aan mama die er altijd voor me was

Het wordt soms gewoon moeilijk omdat het op de meeste dagen is alsof mijn ziel naar je hunkert. Mijn hart schreeuwt om het jouwe. Kun je het horen? Ik mis je constant; Ik kan niet wachten tot je me op dezelfde manier mist.

Ik zit en denk; omdat we bedoeld zijn, zijn we zelfs los van elkaar verbonden?

Ik herinner me de eerste keer dat we elkaars hand vasthielden. Het voelde alsof mijn hand in de jouwe hoorde. Ik voelde mijn geest verbonden met de jouwe. Ik vraag me nog steeds af tot op de dag van vandaag of je voelde wat ik voelde? Misschien ben ik gek, maar ik geloof nog steeds dat je het niet wilde loslaten. We hielden die ochtend twee keer elkaars hand vast.

De eerste keer dat we elkaars hand vasthielden, hielden we ze niet op de juiste manier vast, dus het voelde niet goed lol maar toch bleven we daar. Toen corrigeerde u de tweede keer uw handpositie, nam de mijne en hield hem zo stevig vast. Mijn hand voelde zo gewichtloos in de jouwe. Je sterke hand hield de mijne zo moeiteloos vast en hij paste zo perfect. Ik vraag me af of het zo zal zijn met ons. Ik vraag me af of alles tussen ons samenkomt en zo perfect past.

Na verloop van tijd moest ik elke man die op mijn pad kwam loslaten omdat ze niet van mij waren. Ze waren jou niet.

Een bedankbrief aan mama die er altijd voor me was

Ik herinner me nog die ochtend in de zomer toen ik bad en God om je vroeg. Hoewel ik niet wist dat u het was die Hij stuurde, totdat we voor de eerste keer spraken. 'Hij is het, God!

Hij is degene die ik wil! " Ik bad die woorden keer op keer nadat ik je die avond had verlaten. Sindsdien heb ik vastgehouden aan mijn belofte van God dat je de mijne zult zijn als het tijd is. Tot dan… ik wacht.

door Shanequa Fleming