Misschien ben ik niet perfect, maar ik ben verdomd ongelooflijk

Ik ben al zo lang op zoek naar perfectie, dat ik mezelf gaandeweg ben kwijtgeraakt. Ik luisterde toen ze zeiden dat ik te hard lachte, dus stopte ik met lachen. Ik luisterde toen ze zeiden dat ik raar uitziende tanden had, dus uiteindelijk stopte ik met glimlachen. Ik luisterde toen ze zeiden dat mijn oren te groot waren, dus droeg ik mijn haar de hele tijd los. Ik luisterde toen ze zeiden dat ik te veel was, dat ik niet genoeg was, dat ik zo niet perfect was, dat ik mezelf bijna opgaf. Maar weet je wat? Ik realiseerde me eindelijk dat alleen omdat ik niet perfect ben, dit niet betekent dat ik niet ongelooflijk ben.

Ik ben geen goede danser, maar dat betekent niet dat ik stop met dansen. Zelfs als het lijkt alsof ik een beroerte heb, heb ik een geweldige tijd. Ik heb 99 problemen, maar iemands mening is er niet één. Ik heb geleerd om met volle teugen te leven, want in angst leven is helemaal niet leven. Dus wat als ik mezelf voor gek wil zetten? Ik had een goede tijd. Wat als ik struikel en val? We hebben tenminste allemaal goed gelachen. Maar hoe moet ik weten of ik ergens goed in ben, of ik het niet probeer? Of in ieder geval een paar honderd.

Ik ben niet zo'n dame. Ik ben degene die superhelden-slipjes heeft naast Minions-slipjes en zwarte lingerie. Ik ben degene die een vriend probeerde te verleiden, maar vergat dat ze sokken droeg met Nutella-potten erop (ze zijn trouwens geweldig). Ik ben degene die bier drinkt en geniet van een hele goede hamburger. Ik ben de enige volwassene in de film als ze tekenfilms vertonen. Ik ben degene die vaker op schaatsen valt dan niet. Maar toch, ik hou van elke mislukking van de mijne, ik hou van al het gekke wat ik doe, omdat het goed voelt.

Ik ben ook niet echt een volwassene. Ik eet ijs direct uit de doos en breng zaterdagavond door met domme romcoms of Game of Thrones. Ik ben altijd te laat en heb er een hekel aan om uren aan verkleedpartijen te besteden. Ik heb een dozijn jurken in mijn kleerkast, maar ik draag er eigenlijk geen enkele. Ik vergeet de verjaardag van mijn zus en ik ben stom in het uitkiezen van cadeautjes. Maar ze houdt nog steeds van me, ze weet nog steeds dat het mij iets kan schelen, ook al heb ik haar sokken de afgelopen drie jaar op rij gekocht.

Ik ben verdomme klaar met je neppe liefde

Ik ben niet wat mensen als perfect beschouwen. Ik ben niet rond, ik heb geen poppenogen en grote lippen. Ik heb geen lange benen en een kleine taille. Maar ik ben nog steeds mezelf. Ik hou nog steeds van deze luide lach van mij, mijn grappige lijf en grote oren. Het kostte me te veel tijd om te accepteren wie ik ben, om het te verspillen door mezelf te vergelijken met het idee van perfectie. Dus heb ik mijn eigen gemaakt.

Ik zal altijd deze sukkelige, grappige en kinderachtige vrouw zijn die ik nu ben. Ik zal altijd degene zijn die als eerste haar muren laat zakken, en ik zal altijd mijn hart op mijn mouw dragen. Ik eet dat ijs altijd direct uit de doos en wacht tot het laatste moment om de was te doen. Ik zal altijd gek ondergoed hebben, want is er iets follers dan het dragen van Wonder Woman-slipjes onder een klein zwart jurkje? Ik zal altijd hard lachen en die paardenstaart wiegen met mijn grote oren. Betekent dat dus dat ik niet van het leven kan genieten?? Betekent dit dat ik constant mijn lichaam moet schamen? Betekent dit dat ik minder waard ben dan de volmaakte? Het is zeker niet zo.

Dus wat ik probeer te zeggen is: jij doet jou. Schat, er is niemand sterk genoeg om in jouw schoenen te staan. Er is niemand anders die leefde wat jij leefde, er is niemand die droomt zoals jij doet en die zo hard liefheeft als jij. Er is niemand die het recht heeft om je het gevoel te geven dat je niet waardig bent, alsof je niet goed genoeg bent. Omdat je het bent. Je liep door je eigen hel, vocht je eigen strijd en kijk naar je, je staat nog steeds. Je bent fel, zachtaardig, verbazingwekkend en perfect op je eigen manier. Jij bent er maar één, dus laat de wereld zien wat een geweldige dat is.