De nasleep van het breken door iemand die je het meest vertrouwt

Wanneer u uw vertrouwen in iemand stelt, doet u dat te goeder trouw. Je vertrouwt mensen met heel je hart, denkend dat ze dat vertrouwen nooit zullen gebruiken om je pijn te doen. Maar meestal zijn de mensen die ons breken, degenen van wie we hadden gezworen dat ze dat nooit zouden doen.

De persoon die ik gezworen had me nooit pijn te doen, heeft me eigenlijk in stukken gebroken. En hoe herstel je ooit van het feit dat je bent gebroken door iemand van wie je het meest hield en die je het meest vertrouwde??

Ik probeerde het te vergeten, maar het werkte niet. Ik probeerde het uit mijn hoofd te houden en deed wat ik kon om mezelf bezig te houden, maar het hielp niet. Toen probeerde ik het te begrijpen, maar ik kon het gewoon niet. Ik kon er niet omheen, want ik zou het nooit hebben gedaan. Ik zou iemands vertrouwen nooit op een slechte manier gebruiken als ik weet wat die persoon heeft meegemaakt. Ik zou nooit benzine op het vuur gieten.

Ik zou nooit iemand breken. Ik zou nooit zoiets wreeds met iemand doen, omdat ik weet hoeveel pijn het doet. Ik ben niet bang om naar de hel te gaan, want ik betwijfel of het erger wordt dan dit.

Dank U God, dat U mij leerde dat hij en zijn sympathieën niet te vertrouwen zijn

Wat me het meeste bezorgt, is dat ik niet zeker weet of ik ooit echt gelukkig zal zijn. Elke keer als ik lach, begint de gedachte aan wat er met me is gebeurd uit mijn hoofd te kloppen. En ik ben er uiteindelijk volkomen machteloos voor.

Als je wordt gebroken door iemand die je het meest vertrouwt, verander je in een andere persoon.

Ik ben niet de helft van de persoon die ik was. Ik lach niet half zo veel als vroeger. Ik word angstig op het moment dat iemand me iets persoonlijks vraagt. Ik weiger mensen te vertellen hoe ik me voel.

Het punt is, ik schaam me. Ik wil niemand vertellen wat er met me is gebeurd. Ik wil niet dat iemand weet hoe naïef ik was of hoe ik de verkeerde persoon vertrouwde. Ik wil niet dat iemand weet hoe zwak ik was.

De nasleep van een bijna relatie

Als je wordt gebroken door iemand die je het meest vertrouwt, word je bang om weer lief te hebben.

Ik ben doodsbang om mijn hart weer aan iemand te geven. Ik ben bang om me open te stellen. Ik wil niet dat dit soort dingen nog een keer gebeuren.

Ik bewaak mijn hart en ik duw mensen weg bij het eerste teken van die vlinder die in mijn maag ontwaakt. Omdat ik weet dat ik niet nog een liefdesverdriet zou kunnen overleven.

Wanneer je wordt gebroken door iemand die je het meest vertrouwt, ben je vergeten volledig te vertrouwen.

Wie zal me laten zien dat niet iedereen hetzelfde is? Het is gewoon een te groot risico om de helpende hand van iemand te accepteren om te bewijzen dat ik ongelijk heb. Het is te veel werk om mezelf weer lief te laten hebben. Ik heb het een keer gedaan en het heeft me geen goed gedaan.

Het ergste aan kapot worden door iemand die je het meest vertrouwt, is het gevoel niet waardig te zijn dat elke dag door je huid blijft hangen.

De nasleep van een bijna relatie

Als je kapot gaat, blijft dit gevoel van niet goed genoeg zijn constant opzwellen. Ooit droeg ik mijn eigenwaarde als mijn kostbaarste sieraad en nu heb ik er niets meer van.

Ik blijf maar denken dat ik niet goed genoeg ben omdat de persoon die ik het meest vertrouwde het beste van mij kreeg. De persoon die ik het meest vertrouwde, vond me niet waardig, dus besloot hij me te breken. Als ik degene van wie ik hield niet waardig was, hoe zou ik dan iemand anders waardig moeten zijn??

Voortdurend over je schouder meekijken, de ergste mensen verwachten en bewaakt worden is waardeloos, maar ik hoef me tenminste geen zorgen te maken dat ik in de steek gelaten of opnieuw gekwetst word. Niemand mag me nog een keer breken, want niemand heeft de kans om bij me te komen. Ik ben klaar met het binnenlaten van mensen.

Ik geloofde dat er in iedereen goed is. Ik geloofde dat mensen van wie ik hou goed zijn. En nu ik zo vaak werd gelopen, had ik geen andere keus dan degenen die gaten in mijn hart brandden los te laten.

Ik koop die loze beloftes niet dat ze me geen pijn zullen doen. Omdat ik weet dat ze dat zullen doen als ik ze maar een kans geef.

Ik ben niet boos en krijg geen driftbui. Ik ben gewoon teleurgesteld in mezelf. Ik snap gewoon niet hoe ik zo naïef zou kunnen zijn om iemand de tools te geven om me te breken en ik ben er vast van overtuigd dat hij dat nooit zou doen.

Misschien zal ik mezelf toestaan ​​terug te gaan naar de manier waarop ik eerder was. Misschien geef ik het leven nog een kans. Misschien zal ik besluiten om weer lief te hebben en te vertrouwen, maar dat 'misschien' komt niet snel.