2020 heeft me geleerd wat echte liefde niet is

Dit jaar begon toen ik dacht dat ik de gelukkigste vrouw ooit was geweest omdat ik hem had. Hij was een van die zeldzame soorten mannen die bijna een perfect vriendje waren. Hij was attent, zorgzaam, gemakkelijk om mee te praten, mannelijk, gedreven en gepassioneerd. Zoals ik hem zag, had hij het allemaal.

Ik had het gevoel dat het zijn missie in het leven was om mij gelukkig te maken. Hij zou me overladen met aandacht. Hij zou de grappigste manieren bedenken om me te verrassen. Hij maakte altijd tijd voor me, hoe druk hij het ook had. Ik was in de wolken met hem en ik dacht dat ik in een soort droom zat, in de hoop dat ik nooit meer wakker zou worden.

Alles leek perfect. Maar na een tijdje begon ik hem te zien voor wie hij werkelijk was. Het was alsof hij ineens was veranderd. Hij werd een persoon die ik niet meer herkende. Alle aandacht die hij me gaf, voelde als een last.

Hij was constant op mijn zaak voor dit en dat. Hij hield niet van mijn gedrag. Hij had een hekel aan alles wat ik te zeggen had, anders zou hij de manier waarop ik het zei niet goedkeuren. De ene dag was ik het meest perfecte meisje ter wereld en de volgende dag kon hij het niet uitstaan ​​om me te zien. Hij behandelde me alsof ik van top tot teen gebreken had.

Over de man die me leerde liefhebben

Het ergste was dat ik hem geloofde. Ik dacht dat ik het was. Dat ik niet goed genoeg voor hem was en dat ik moest veranderen. Hij deed me in elk aspect aan mezelf twijfelen.

Het had invloed op mijn leven, het beïnvloedde mijn werk en mijn relaties met andere mensen, om nog maar te zwijgen van de relatie die ik met mezelf had. Ik kon geen beslissing nemen omdat ik niet wist of ik bekwaam genoeg was om er een te nemen. Ik rende altijd naar hem toe voor advies voor alles, omdat hij me liet geloven dat hij alle antwoorden had.

Hij maakte me helemaal ellendig. Ik kon niet meer gelukkig zijn. Natuurlijk lachte ik van tijd tot tijd, maar er was geen geluk in die glimlach. Het leek alsof ik moest boeten voor al die momenten van geluk die we deelden.

Hij zei dat hij zo vaak van me hield. Hij zou zweren dat ik de liefde van zijn leven was. Hij beweerde dat er geen grotere liefde in deze wereld was dan de onze. Nu weet ik dat het allesbehalve liefde was, want liefde zou nooit zoveel pijn mogen doen.

Als wat we hadden gehad liefde was, zou hij me nooit al die gelukkige momenten hebben gegeven, zodat hij ze kon verpesten met al die waardeloze momenten. Hij zou het ene moment niet hebben gezegd dat ik knap was en het volgende moment me allerlei lelijke namen noemen. Hij zou niet eens aardige dingen zeggen als hij zag dat ik helemaal down was.

Wekelijkse liefdeshoroscoop tijdens een noodtoestand, 23-29 maart 2020

Als wat we hadden gehad liefde was, zou hij me nooit hebben neergehaald. Hij zou naar me hebben gekeken alsof ik zijn gelijke was. Hij zou er geen vreugde in hebben gehad om me een slecht gevoel over mezelf te geven. Hij zou me nooit aan mijn intelligentie of mijn competentie hebben laten twijfelen.

Als wat we hadden gehad liefde was, zou hij me nooit het gevoel hebben gegeven dat ik niet genoeg was. En dat is alles wat hij deed - ik twijfelde aan mezelf, deed me denken dat ik niet mooi genoeg was, slim genoeg, goed genoeg of zoiets genoeg om bij hem te zijn.

Als wat we hadden gehad liefde was, zou hij nooit hebben gestaan ​​om me te zien huilen. Door hem zou hij nooit al die tranen over mijn wangen hebben laten lopen. Hij zou me nooit expres pijn hebben gedaan. Hij zou überhaupt nooit degene zijn geweest die die tranen had veroorzaakt.

Uiteindelijk kan ik alleen maar bedanken dat je me hebt laten zien wat liefde niet is. Dankzij jou ga ik 2021 in als een heel ander persoon. Degene die zich niet laat neerleggen. Degene die weet dat ze goed genoeg is en nooit zal toestaan ​​dat iemand anders haar anders vertelt. Degene die sterker is van alle tranen. Degene die weer van zichzelf leert houden.