Een brief aan de persoon van wie ik nog steeds hou, maar die me het meeste pijn heeft gedaan

Beste vader,

Ik hou van je; je weet dat ik dat doe.

Ik zal altijd van je houden, wat je ook doet, want je bent mijn vader. Maar dit betekent niet dat ik niet boos op je ben, zelfs niet nadat al die jaren zijn verstreken.

Nu ik ouder ben, heb ik eindelijk de moed om iets te zeggen en je te vertellen (zelfs op deze manier) hoeveel pijn je me hebt bezorgd.

Een open brief aan de man die me pijn heeft gedaan

Ik dacht altijd dat ik een normaal meisje was dat in een normaal, gelukkig gezin woonde, zoals die gezinnen in een buitenwijk die je in films ziet waar alles gewoon perfect is.

Ik leefde dwaas en geloofde dat dat waar was tot op een dag, toen mijn perfecte wereld plotseling ineenstortte in een oude ruïne.

Het ging allemaal zo ...

Ik had geen krediet meer op mijn telefoon, wat niet verwonderlijk was, want ik had nooit krediet op mijn tienerjaren. Ik vroeg je om me je telefoon te geven zodat ik mijn vriend kon sms'en.

Een open brief aan de man die ik pijn heb gedaan

Je gaf hem natuurlijk aan mij en ik schreef de tekst en stuurde hem. De laatste stap, die ik wou dat ik nooit had gedaan, was het verwijderen van wat ik heb verzonden, zodat je het niet kunt zien, want bij het verwijderen van mijn bericht zag ik een van de jouwe.

En jongen, had ik iets te zien.

Ik zag per ongeluk een bericht dat ik, of iemand anders, niet had mogen zien. Het was een liefdesboodschap, maar niet bedoeld voor mijn moeder.

Natuurlijk heb ik het gelezen, maar ik wou dat ik het niet had gedaan. Ik wou dat ik in die perfecte wereld van mij had kunnen blijven.

Ik herinner me nog het gevoel dat ik had toen ik je je mobiel teruggaf. Ik herinner me nog hoe ik naar je keek. Je was niet langer de persoon die ik mijn hele leven ken.

Nu, je was een man, een man met behoeften. Je was niet langer alleen mijn vader. Je was een man, net als ieder ander.

Een open brief aan de man die ik pijn heb gedaan

Ik heb meteen je e-mailaccount gehackt. Je zou versteld staan ​​van wat mensen bereid zijn te doen als dat echt nodig is.

Ik wist dat ik spijt zou krijgen van mijn beslissing om uw e-mails te lezen, maar ik kon er niets aan doen. Het kostte me de overhand.

Daar was het - een groot aantal van uw e-mails naar HAAR , de vrouw die besloot mijn gelukkige thuis te vernietigen. Met ogen vol tranen heb ik ze allemaal gelezen.

Elke zin die ik las, zorgde ervoor dat ik je nog meer haatte.

Ik kon niet begrijpen hoe je mijn moeder kon bedriegen. Hoe kon je mijn broer en mij bedriegen? Moeten we niet de beste dingen zijn die je ooit zijn overkomen??

Moeten wij niet degenen zijn van wie je het meest houdt? Waarom kwam die andere vrouw ineens in ons leven?

Dacht je dat niemand er ooit achter zal komen? of wat dacht je precies?

Dit ging een tijdje zo door en ik wist dat ik de eerste was die ontdekte dat je een ander, geheim leven leidde. Op dat moment begon ik aandacht te schenken aan uw gedrag en de manier waarop u zich om ons heen gedroeg.

Ik merkte dat je altijd aan het 'werken' was en dat je als je thuis was de hele tijd zenuwachtig was.

Ik worstelde met mijn gedachten. Ik worstelde om iets te zeggen of niet. Natuurlijk niet.

Ik was een kind dat haar tienerjaren inging; verward genoeg zonder dat extra ding dat me levend at.

Al snel besefte ik dat mijn moeder zich vreemd gedroeg. Ze is erachter gekomen. Het is egoïstisch van me om dit te zeggen, maar in zekere zin was ik opgelucht dat ze erachter kwam.

Ik was opgelucht omdat ik niet langer de enige was die het grote geheim kende.

Stiekem hoopte ik dat mijn moeder met je zou afrekenen. Ik had me al voorgesteld dat jullie zouden gaan scheiden en natuurlijk zou ik de kant van mijn moeder hebben gekozen.

In zekere zin was ik blij je pijn te doen door met haar bij je weg te gaan, alleen maar omdat je mij pijn hebt gedaan.

Op een dag brak ik nadat ik je 'ik hou van je' tegen iemand hoorde zeggen. Ik heb je telefoon nogmaals gepakt en ik heb gezien dat het nummer dat je het laatst hebt gekozen onbekend was.

Dat was de laatste steen die me op de grond sloeg.

Ik belde mijn oudere broer en vertelde hem alles. Hij wist het al.

Ik was niet verrast. We wisten het allemaal, maar niemand had het lef om iets hardop te zeggen.

Als je maar alle plannen wist waarmee ik je relatie moest vernietigen HAAR . Ik heb zelfs een nepaccount gemaakt om te verzenden HAAR bedreigende e-mails zodat ze je met rust kan laten.

Maar ik realiseerde me dat het niet aan mij was om deze dingen te doen. Het zal me nergens brengen. Ik had niet het recht om me met je leven te bemoeien.

Ik had niet het recht om me met mama en jouw leven te bemoeien. Zodra ik me dat realiseerde, liet ik het gewoon los.

Maar ik moet je iets vertellen. Ik heb het losgelaten, maar ik bleef worstelen met enorme pijn.

Ik kon lange tijd niet in je ogen kijken. Je hebt me pijn gedaan.

Toen ik ouder werd, had ik een paar relaties, maar ze eindigden allemaal snel omdat ik bang was dat ze me pijn zouden doen zoals je mijn moeder hebt gekwetst - zoals je mijn broer en mij hebt gekwetst.

Ik weet niet hoe, maar mijn moeder en jij hebben het voor elkaar gekregen. Ik denk dat je ergens onderweg je liefde voor ons hebt herontdekt en je realiseerde je dat niets de moeite waard is om ons te verliezen.

Nu ben ik een volwassen vrouw. Ik heb een eigen gezin.

Ik heb een fijne relatie met jou. Ik weet dat je je realiseerde dat ik wist dat je onze familie bedroog.

We weten allebei dat elke keer dat we naar elkaar kijken, ik eindelijk de pijn heb meegemaakt die je me hebt bezorgd en ik overtrof het en ik vergeef je!

Beste vader, ik wil dat je weet dat ik je heb vergeven omdat ik van je hou en ik weet tenslotte dat je van mij houdt.