Een open brief van het meisje dat besloot verder te gaan

Dus nog een brief van een verlaten meisje. Maar ik beloof je dat het deze keer geen droevige brief is. In deze brief zal ik het lot of mijn lot of zelfs mijn pech met mannen niet vervloeken. Ik zal niet uit mijn hart huilen.

Dit is een ander soort brief en het is een ander verhaal.

Het verhaal gaat als volgt:

Ik viel voor een man.

Een open brief aan het meisje dat worstelt om over hem heen te komen

Ik viel niet zomaar voor hem, ik moest geloven dat het wederzijds was. Er waren duidelijke en duidelijke tekenen van aantrekkingskracht.

De vonken die tussen ons opkwamen, waren onmogelijk te missen of te vervalsen. We deden het stap voor stap en niets leek alsof het gehaast was.

Hij deed me geloven dat we ergens heen gingen.

Geen moment had ik het gevoel dat we vast zaten. Ons willekeurige sms'en werd vervangen door lange, diepe gesprekken en daarna veranderde het allemaal in praatjes op de late avond over letterlijk alles. Van gewoon casual uitgaan tot samen uitgaan, we renden alleen met ons tweeën weg, zodat we tijd voor onszelf hadden.

Elke stap die we namen, elk moment dat we samen doorbrachten, elke aanraking die we voelden, het was allemaal een stille belofte dat er iets beters, groters en serieuzers op ons afkwam.

Een open brief aan het meisje dat nog steeds niet kan beseffen dat het niet haar fout was

Ik was klaar voor de volgende stap.

Door alles wat we hebben meegemaakt, voelde ik me klaar en zeker over onze toekomst samen. Tekenen dat hij iets serieus wilde, werden overal geschreven.

En eerlijk gezegd wilde ik het ook. Ik dacht dat het eindelijk tijd was dat ik stopte met ronddwalen en me vastbond aan één persoon. Het voelde gezellig bij hem, het voelde goed. Ik kon me ons samen in het leven voorstellen, elkaars hand vasthoudend terwijl we alle veldslagen vochten die het lot ons bezorgde.

Hoewel ik niet zekerder van ons had kunnen zijn, had hij niet meer bang kunnen zijn.

Eerlijk gezegd weet ik niet of het bindingsangst was of gewoon zijn beslissing om zijn opties open te houden.

Een open brief aan het meisje dat nog steeds niet kan beseffen dat het niet haar fout was

Na alles wat we samen deelden, vertelde hij me dat hij niet echt klaar was voor iets ernstigs. Hij was niet op zoek naar iets waar hij zijn tanden in kon zetten.

Hij was niet geïnteresseerd in iets dat veel tijd, moeite en communicatie van hem zou vergen. Hij wilde niet echt een relatie hebben, ook niet met mij.

Wat het meest prikte, was het feit dat ik eigenlijk al die dingen van hem wilde. Ik wilde serieus.

Ik was geïnteresseerd om hem mijn tijd en inspanningen te geven en me aan onze relatie te wijden. Ik wilde echt dat we op een plek zouden zijn waar hij resoluut 'nee' tegen zei en dat deed me het meeste pijn.

Toen hij zei dat hij niet geïnteresseerd was om verder te gaan, werd ik overrompeld. Ik zag dat niet aankomen. Er waren geen veelbetekenende tekenen, er was niets om me een idee te geven van deze uitkomst. Eigenlijk leidde alles wat ik zag me naar iets totaal het tegenovergestelde.

Ik denk dat ik het mis had. Ik was zo gemakkelijk bedrogen en ik liet mijn aannames de beste uit me halen. Het ergste is dat ik nog steeds alles hetzelfde zou doen als ik de tijd terug kon draaien. Ik kan er niets aan doen.

Eerlijk gezegd hou ik niet van hoe de dingen zijn geëindigd en ik wens iets anders, maar ik zal zijn beslissing moeten respecteren.

Ik hoopte zo veel en ik geloofde zo veel in ons dat ik uiteindelijk alleen maar een koude schouder kreeg in plaats van de liefde die ik dacht dat ik verdiende. Ik raakte zo verstrikt in mijn gevoelens dat ik nooit had gedacht dat er een andere uitkomst zou kunnen zijn.

Terwijl ik een sprong in het diepe nam om ons officieel te maken, brak hij uit. Terwijl ik klaar was om met ons schip te zeilen, koos hij ervoor om in de haven te blijven.

En wat me het meest opvalt, is het gevoel dat alles wat we eerder hadden geleefd voor niets was geweest. De momenten die ik zag als een van de gelukkigste die ik in mijn leven had geleefd, bleken leugens te zijn. Hij had me net vastgebonden.

Ik heb geen idee waarom hij ons dat alles heeft laten beleven, gewoon om het van me af te nemen. Om het allemaal te doorbreken en me te vertellen hoe niets ervan echt was.

Hoe het ook zij, ik besloot dat ik verder zou gaan.

Ik wil dingen niet forceren. Ik wil geen relatie waar ik om zal moeten smeken. Ik wil geen man als ik hem moet smeken om voor mij te kiezen. En ik wil ook niet ongedefinieerd blijven. Het is veel vernederender dan ik kan verdragen. En het is pijnlijker dan verder gaan.

Ik kies ervoor om van alles te houden wat we hadden moeten zijn, maar ik accepteer ook dat het niet zal gebeuren.

Ik ben een volwassen meisje en ondanks de pijn die ik voel, zal ik niet toestaan ​​dat het het beste uit me haalt. Ondanks mijn verlangens weet ik dat we niet altijd de dingen in het leven krijgen die we willen en dat is oké.

Ik ben bereid te accepteren dat het leven me niet de persoon zal geven die ik het meest wil. Ik accepteer dat we alleen maar een niet-geleefde droom zullen blijven, een kans die nooit het daglicht is gekomen.

Ik kies ervoor om al onze herinneringen in gedachten te houden, maar ik accepteer dat er geen nieuwe zullen zijn.

Met andere woorden, ik kies ervoor om ons in het verleden te verlaten. Maar ik kies ervoor om terug te kijken naar het verleden en dankbaar te zijn voor alle gelukkige momenten die we hebben gedeeld in plaats van ernaar te kijken met een bittere smaak in mijn mond.

Soms gebeuren de dingen die hadden kunnen zijn en hadden moeten zijn, niet echt.

Dat is wanneer je ervoor moet kiezen om naar je eigen geluk te zoeken en liefde op een andere plaats te vinden en te accepteren dat we soms allemaal ons leven binnenvaren, waarbij je een paar mensen in de haven achter moet laten en ervoor kiest om verder te gaan.