Een open brief aan de man die me aan stukken heeft gebroken

Ik dacht dat je van me moest houden. Ik dacht dat je me beter en sterker moest maken dan ik al ben. Ik dacht dat je mijn eeuwige persoon was.

Ik wist niet dat liefde je zou kunnen schaden. Ik weigerde te geloven dat er een andere kant aan liefde was - wreed en pijnlijk of misschien gewoon helemaal verkeerd.

Weet je, mijn hele leven ben ik bang geweest dat mij iets soortgelijks zou overkomen en ik had gelijk. Ik hoorde altijd verhalen over mishandelende mannen en hun vrouwen die niet het lef hadden om weg te lopen.

Ik heb me altijd afgevraagd hoe ze zo dom konden zijn. Waarom zouden ze niet gewoon weggaan??

Een open brief aan de man waar ik beter af ben zonder

En jaren later kwam ik in dezelfde puinhoop terecht. En ik kon niet weggaan. Ik was die vrouw die niet de moed had om voor haar leven te vechten.

Ik was die vrouw die steeds de ene klap na de andere kreeg en ik bleef rondhangen.

Lieve God, hoe ben ik hier gekomen?

Welke verkeerde bewegingen heb ik op mijn pad gemaakt? Waarom kreeg ik geen waarschuwing toen ik je ontmoette? Hoe had ik mezelf die onbekende sprong in de pijnlijke toekomst met jou kunnen laten maken??

Een open brief aan de man die me pijn heeft gedaan

Ik weet dat ik zoveel fouten heb gemaakt. Dat deden we allemaal, maar nu vraag ik me af: "Gaat er een soort alarm af elke keer dat je op het punt staat de grootste fout van je leven te maken?" Er moet zijn! Een innerlijke waarschuwing die ons veilig houdt. Als dat zo is, denk ik dat de mijne kapot is gegaan.

En zelfs als het er was, negeerde ik het volledig. Ik was waarschijnlijk zo verliefd dat ik het geschreeuw van binnenuit niet hoorde: "Get the fuck out !!" Ik negeerde dat doordringende geluid van een waarschuwing en maakte de grootste fout van mijn leven - waar ik verliefd op werd U.

Vanaf dat moment was alles aan mij. Elke beslissing van mij leidde me naar het moment waarin ik nu leef.

Zie ook: Het spijt me dat ik je niet heb laten gaan

De tijd die we samen doorbrachten, vormde zichzelf tot een aparte wereld - een afgelegen plek waar alleen wij twee toegang toe hadden. Je bezat de sleutel van elke deur en ik was maar een boer.

Kan de wereld niet verkennen. Niet in staat om het te veroveren. Ik woonde op een plek die ik niet kon begrijpen. Ik ben vergeten wie ik ben.

Een open brief aan de man die me pijn heeft gedaan

Elke keer dat ik in de spiegel keek, zag ik de weerspiegeling van jou. Met elke volgende dag en met elke volgende blik vervaagde ik en verscheen jij.

Je verteerde me langzaam en veranderde me in iets dat ik niet ben, iets dat ik nooit had mogen zijn.

Je hebt het leven uit me gezogen en een vage schets achtergelaten van wat ik was.

Ik weet niet hoe lang deze levensstrijd zal duren. Ik begrijp niet waarom ik nog niet in prachtig zilverstof ben verdwenen, waarom ik nog steeds niet van alle pijn af ben?

Dat is hoe ik me mezelf voorstel als ik me eindelijk losmaak van de onverwoestbare kettingen die me verstikken - een prachtig, zilverkleurig stof, vrij om overal naartoe te gaan waar ik me voorstel.

Ik weet niet of ik kogelvrij ben. Zal ik mijn hele leven lijden alleen omdat ik het kan, gewoon omdat ik nog niet gebroken ben?

Misschien moet ik een dieptepunt bereiken. Misschien zal die val me in die miljoen kleine, scherpe stukjes breken.

Maar ik ben bang. Ik ben bang dat als deze plek waar ik nu ben niet de laagste van de laagste is, wat wel?

Zal ik het kunnen overleven? Wie zal de verbrijzelde stukken oppakken?

Ik weet dat ik dit leven moet blijven proberen en vechten, omdat ik het zelf heb gekozen.

Niemand heeft me ertoe gedwongen, maar iemand dwingt me om te blijven - iemand laat me niet gaan.

Hoewel die persoon-jij-alle verlammende pijn ziet die me levend opeet, laat je me niet gaan.

Je blijft gewoon duwen totdat je me volledig vernietigt - totdat ik niet meer te repareren ben - totdat niemand anders ooit van me kan houden - totdat ik eindelijk voorgoed geruïneerd ben.

Zie ook: Ik heb er gewoon spijt van dat ik je niet heb opgegeven