Thefinancely
Beste gebroken meisje,
Ik ken je omdat ik jou ben. Hoewel we elkaar nog nooit persoonlijk hebben ontmoet, ken ik jou. Ik weet wat je aan het lachen, huilen, piekeren, vrezen en overdenken maakt. Ik ken jou net zo goed als mijn moeder, mijn zus en mijn beste vriend.
Zie je, Broken Girl, jij en ik delen een band. Misschien is het geen band die veel vrouwen in het bijzonder willen delen, maar wij wel. Ik weet dat we veel liever een band hebben met gekke schema's, bruiloften en babyborrels om bij te wonen, en wie er daarna een baby krijgt. Onze band is echter door de gebrokenheid die wij met Broken Girls delen. Geen eliteclub, maar de lidmaatschapsvereisten zorgen ervoor dat we allemaal weten waarom we, nou ja, lid zijn.
We verbinden ons omdat we het weten. We weten het gewoon. We kennen de diepste snijwonden, de puurste wonden. Onze pijn en gekreun worden in het kussen gehuild waarin we ons begraven om zelfs maar een kort moment van deze gebrokenheid te ontsnappen. We verbinden ons door al het overdenken dat we aan het doen zijn, eh ... alweer. We verbinden ons door de afwijzing door 'vrienden' en temidden van geïsoleerd worden door familieleden, want nou ja: "Je bent gewoon te veel." Te veel.
RelatieEen brief aan het meisje met een gebroken hart
De woorden die de onderbuik van angst rechtstreeks in de maag van een gebroken meisje sturen. We binden ons door elk pijnlijk, ongepland afscheid dat we onszelf ooit hebben moeten dwingen. We verbinden ons door weg te rennen en weg te duwen voor weer een poging tot liefde.
Zoveel deuren zijn in ons gezicht geslagen terwijl we naïef daar staan en koortsachtig kloppen: 'Hé! Je hebt de verkeerde deur gesloten! Ik sta erachter. " En dom genoeg wachten we. En we wachten nog even. We wachten helaas tot de realiteit van de situatie ons treft. We wachten tot de deur zich ooit een beetje terugtrekt naar onze veiligheid, stabiliteit en eigenwaarde.
En dan kijken we naar beneden. We kijken naar beneden en zien wat er overblijft van ons verbrijzelde hart, verspreid over de grond alsof er net op die plek een oorlogsdaad heeft plaatsgevonden. De schok begint. De paniek. Het 'hoe kon ik weer zo stom en dwaas zijn geweest?' begint. Elk neemt zijn o-zo-vertrouwde plek in ons zelfrespect in en daagt ons uit om zijn vestiging daar opnieuw toe te staan.
En dan beginnen we. We beginnen met de wederopbouw. Op dit punt zijn we meester-timmerlieden, die elk stukje van ons gebroken hart voorzichtig weer bij elkaar plaatsen. Het comfort dat deze routinetaak vergt, is zo geautomatiseerd dat we ons nauwelijks realiseren dat we onszelf weer aan het repareren zijn. Maar we doen.
We doen dit omdat elke Broken Girl weet hoe tragisch het verhaal zou zijn als het niet een soort overwinning zou opleveren. En omdat we Broken Girls zijn, delen we nog een andere unieke band: het zusterschap om elkaar beter te begrijpen dan wie dan ook. Terwijl we aan onze reis beginnen om terug te keren naar eigenliefde, merken we elkaar op het pad op.
LiefdeDit is waarom een gebroken meisje het hardst liefheeft
We zwaaien Hope vriendelijk hallo. We knikken naar Warrior terwijl ze over de hindernissen springt die haar ooit hebben neergehaald. We kloppen Veerkracht op de rug terwijl we haar over haar treden heen zien gaan, elk onthouden om ze nooit meer te lopen.
En dan worden we plotseling in onze voetsporen gestopt als Reflection haar armen om ons heen slaat en zonder iets te zeggen zegt: 'Ik heb je. U zult dit overleven. Dit is wie je bent. "
Dus Broken Girl, troost in de gemeenschap van je medezusters. We moedigen iedereen aan terwijl ze dapper met geloof springt in de richting van het vinden van haar innerlijke kracht om weer te vertrouwen, en misschien ... heel misschien, weer liefde.
door Rhonda Brown
