Heb ik het recht om hem te missen, ook al waren we nooit officieel aan het daten?

Ik blijf mezelf maar afvragen, "Heb ik het recht om verdrietig te zijn nu we niet meer samen zijn?"

We waren nooit exclusief. Bijna niemand wist van ons. Mensen dachten meestal dat we gewoon goede vrienden zijn die samen optrekken, uitgaan, dezelfde vrienden hebben. Ze zeiden soms iets als: "Jullie zouden bij elkaar moeten zijn, jullie passen gewoon perfect!"

We hebben zo vaak ruzie gemaakt als een oud getrouwd stel, en we waren net zo vaak met elkaar in gesprek. We hadden vroeger zoveel gemeenschappelijke onderwerpen, ideeën en dromen.

Dat is wat ik het meest mis. Wij dromen en plannen de toekomst. We hebben nooit gezegd dat het onze toekomst samen was. Maar we waren er allebei. Je hebt nooit gezegd dat ik je vriendin ben. Je hebt me nooit voorgesteld als je vrouw in die kleine fantasieën van ons.

Ik ga officieel met pensioen om u te achtervolgen

Maar ik was degene die daar bij elke stap naast je stond. Wat is er met die foto gebeurd - waarom sta ik hier helemaal alleen???

Elke keer dat we iemand ontmoetten die je kende, stelde je me voor als een vriend. Dat zou me een fractie van een seconde storen. Dan, op het moment dat we uit hun zicht waren, trok je me naar me toe en kuste alle dingen die me dwars zaten.

Je zei altijd: “We weten wat we zijn. We hoeven niet alles met andere mensen te delen., Ik hou van deze geheime liefde van ons. "

Zie ook: Dit is waarom hij geen label op je 'relatie' wil plakken

Ging ik akkoord. Ik had nooit gedacht dat je iemands goedkeuring nodig hebt als je een relatie hebt. Al die stellen die hun liefde op Facebook en Instagram toonden zodat iedereen ze kon zien, leken me altijd nep. Het is gewoon niet wie ik ben. Ik hou ervan dingen voor mezelf te houden. Ik hield je graag voor mezelf. Je was mijn liefste geheim.

Ik ben officieel moe om een ​​bijzaak te zijn

Soms denk ik dat ons liefdesverhaal gewoon in onze gedachten zat. Maar het was niet - het was echt.  

Gevoelens waren er. Echte. Misschien hielden we meer van elkaar dan van de meeste mensen die een leerboekrelatie hebben. Ik weet tenminste zeker dat ik van je hield.

Nu ik over alles nadenk, denk ik dat je me misschien verborgen hield omdat je zo onzeker over ons was - omdat jij degene bent die me verliet - en ik houd me nog steeds aan iets vast. Vraag mezelf nog steeds af, "Heb ik het recht om over ons te huilen, ook al ben je nooit officieel mijn vriendje?"

De waarheid is dat het er niet toe doet.

Ik zal toch huilen. Ik kan de tranen niet stoppen. Jij was van mij. Iemand en iets van mij dat niet gemakkelijk kan worden vervangen.  Ik weet gewoon niet wat ik moet doen met deze liefde die je achterliet?

Ik zal het door tranen uit me laten gaan. Ik zal het moeten laten pijn doen. Laat het dan genezen.

Ik ben officieel moe om een ​​bijzaak te zijn

Ik ga door hetzelfde proces dat ik heb doorgemaakt na een eerdere driejarige relatie, ook al duurde ons ding korter. We hebben zoveel gemeenschappelijke dingen gedeeld. Niet alleen fysieke dingen, ook al mis ik dat ook. God, dat mis ik. Maar het voelde als een echte leerboekrelatie in elk aspect en elk segment. Je weggaan doet nog meer pijn.

Ik heb het geluk dat een paar vrienden van je wisten. Het is gemakkelijker als ik mijn verdriet deel. Ze delen die van hen ook met mij. Ook al vragen ze het mij vaak, "Hoe kun je iemand missen die nooit van jou was?"

Ze snappen het niet, ik had jou - jij had mij. Je was van mij - lichaam, hart en ziel. Als geen ander. Mijn hart is gebroken en het maakt niet uit of we als stel werden bestempeld of niet. Het kan me niet schelen. Het treurt gewoon. En ik heb ook het recht om te rouwen.  

Zie ook: Je bent niet gek omdat je iemand mist die niet van jou is