Hoe het voelt om een ​​baby te willen, ook al weet je dat je er nog niet klaar voor bent

Ik had die droom weer. Weet je, degene waar jij en ik ouders zijn.

Ik weet dat je die droom haat. Eerlijk gezegd heb ik er soms ook een hekel aan om er wakker van te worden. Ik begin te praten over mijn hunkering naar een gezin en het komt erop neer dat ik weet dat je er niet klaar voor bent. Ik weet dat je niet klaar bent om te praten over de kleine voetjes. Ik kan niet wachten om in mijn buik te groeien. Ik weet dat je niet klaar bent om over gezinsvakanties en slapeloze nachten te praten. Ik weet dat je een gezin wilt, maar de timing is niet goed. We hebben geen ruimte, geen geld en slechts een kwart van onze doelen is nog maar net bereikt. Ik weet dat er tijd is om te wachten - tot we getrouwd zijn, tot we verhuizen uit een appartement met één slaapkamer op de tweede verdieping, tot we niet langer van salaris naar salaris leven, totdat ik dat boek heb geschreven en de rusteloze dromen die je levend hebben opgegeten.

Op een dag zullen we ouders zijn - misschien als ik 30 ben en jij 33. Tegen die tijd zal het leven misschien anders zijn. Misschien hebben we het huis. Misschien hebben we creditcards afbetaald die we terloops aan onze zorgeloze jeugd hebben uitgegeven. De baby waar ik zo naar verlang om salto's in mijn buik te maken, zal letterlijk tot bloei komen en we zullen er blij mee zijn… dan. We zullen ons beter voelen als we hebben gewacht, dat kind zijn of haar beste kans op leven hebben gegeven, met twee ouders die eindelijk klaar zijn om het offer te brengen.

Als ze niet klaar zijn om van je te houden, moet je ze laten gaan

Maar ik word elke ochtend verdrietig wakker nadat ik die droom heb gehad. Ik word wakker met een holle buik en een hol hart omdat ik de avond ervoor zijn gezicht kon zien. Ik kon je gezicht de avond ervoor zien. Ik zag je glimlach, je hart ging open tot twee keer zo groot omdat je voor het eerst de soort liefde opnam waarmee je worstelde met willen. Ik zag je gezicht oplichten in de tijd met het mijne, je hand streelde me, je leven overspoeld door tien bescheiden tenen en bijpassende vingers. Ik zag hoe het leven zou zijn en voor één mooi en zalig moment, ergens diep in mijn onderbewustzijn, was ik ongegeneerd gelukkig. En jij ook.

Op een dag zullen er kinderen komen, en mijn bescheiden, late, twintigjarige jeugd zal uiteindelijk vervagen en misschien ben ik blij dat ik tijd heb verspild aan avontuurlijke en buitensporige bezigheden. In mij is een schakelaar geactiveerd, in tegenstelling tot een kracht waarmee ik ooit rekening heb gehouden. Het barst en tuimelt en breekt bij de gedachte om ouder te worden, de zorgen, de pijn, de angst en de dwangmatige waanzin te verdragen die voortkomen uit het liefhebben van dat kind vanaf het begin tot het einde van je dagen. Ik draag die liefde, dat verlangen, op mijn mouw zodat de wereld het kan zien. Ik draag het als een mooi jasje, dat me omhult en me in elk aspect van mijn lichaam bedekt, de warmte voelt op een bittere avond, me kracht geeft om de storm te doorstaan ​​die ik zonder het zou kunnen doorstaan. Deze liefde voedt me, ook al is het maar een luchtballon in een onderbewuste droom.

En misschien pleit ik op een dag dat het lot zal ingrijpen.

door Courtney Dercqu

Kijk niet achterom, zo gaat u niet