Ik kwam in stukken naar je toe en je maakte me heel

Ik had nooit gedacht dat dit mij zou kunnen overkomen. Ik heb nooit durven hopen dat ik weer heel zal zijn, dat ik weer een manier zal vinden om lief te hebben. Hoe kun je liefhebben als je hart gebroken is?

Hoe laat je iemand binnen, nadat de persoon die je moest beschermen de persoon was die je vernietigde? Hoe geloof je als al je geloof weg is??

Maar jij ... Zelfs in mijn wildste dromen heb ik nooit durven hopen iemand zoals jij te ontmoeten.

Je zag mijn gebreken, maar je kuste ze toch. Je zag mijn littekens. Ik probeerde ze te verbergen. Ik probeerde te verbergen dat ik gebroken ben. Ik probeerde te verbergen dat ik niet sterk was. Maar je kuste ze, die tekens.

God nam haar gebroken stukken en maakte haar weer nieuw

Die op mijn dijen en die op mijn armen. Je kuste elke slag die ik ooit heb gemaakt, elke witte lijn die ik in mijn lichaam heb gekerfd. Je kuste ze en maakte ze perfect. Je hield van ze en ik ook.

Je liet me mijn angsten onder ogen zien. Met jou was het zo gemakkelijk. Mijn verleden onder ogen zien, mijn herinneringen onder ogen zien. Je was er bij elke stap. Je stond daar te wachten om me op te halen toen pijn uit herinneringen me van mijn voeten sloeg.

Je was daar aan het wachten om me te vangen toen ik een sprong in het diepe waagde en besloot om liefde een kans te geven. Je was er de eerste keer dat ik besloot mezelf naakt in de spiegel te kijken.

Om naar mijn lichaam te kijken, om naar alle littekens te kijken, om naar alle kleine dingen te kijken die ik haatte. Je was daar en hield van het uitzicht toen ik me wilde verstoppen en huilen. Je was daar om me de vrouw te laten zien die je ziet, de vrouw op wie je verliefd werd. En op de een of andere manier zag ik haar ook.

Je zag mijn waarde, toen ik dacht dat ik het kwijt was. Je zag de passie in mijn ogen, de kracht van mijn geest en schoonheid in mijn ziel. Toen ik dacht dat ik niets te bieden had, bewees je dat ik ongelijk had.

Dit ben ik, eindelijk de stukken oppakken en verder gaan

Toen ik dacht dat ik je liefde niet waard ben, heb je me verzekerd dat het andersom is. Toen ik dacht dat ik nooit een tweede kans op geluk zou krijgen, tover je zo gemakkelijk een glimlach op mijn gezicht.

Je hebt me laten zien dat ik zoveel meer ben dan mijn gekneusde ziel en gebroken hart.

Je hield van mijn gebrokenheid en zorgde ervoor dat ik er ook van hield. Je hebt me niet één keer opgegeven. Toen ik verdronk in herinneringen uit het verleden, heb je me gered.

Toen ik op de vlucht was voor je liefde, wachtte je geduldig tot ik terugkwam. Toen ik je wegduwde, trok je me dichterbij.

Op de een of andere manier was jouw liefde de lijm die al mijn stukken aan elkaar plakt. Jouw liefde was de kracht die ik nodig had, maar verloor die gaandeweg. En bedankt dat je van me hield toen ik niet van mezelf kon houden.

Bedankt voor het voorbij zien van mijn angsten, langs mijn muren en voorbij mijn pijn. Bedankt dat je in mij gelooft, terwijl niemand anders dat deed.

Dit ben ik, eindelijk de stukken oppakken en verder gaan

Ik kwam in stukjes naar je toe en je hebt me heel gemaakt. Ik kwam gebroken, gekneusd en afstandelijk naar je toe. Ik kwam naar je toe bang voor liefde, voor het leven en mijn verleden. Ik kwam naar je toe en haatte mezelf en mijn beslissingen uit het verleden. Maar je liet me inzien dat mijn verleden mij niet definieert.

Dat het nooit mijn schuld was dat ik besloot van een giftig persoon te houden. Dat het nooit mijn schuld was om in liefde te geloven. Omdat er mensen zijn die onze liefde waard zijn; er zijn mensen die ons vertrouwen waard zijn.

Er zijn nog steeds mensen die onze eeuwige persoon zullen worden en we zullen ons afvragen hoe we ooit zouden kunnen geloven dat de hoop verdwenen is? Ik kwam in stukjes naar je toe en je hebt me heel gemaakt. Je liefde. Jouw kussen. Jouw knuffels. U.