Ik heb de liefde van mijn leven gevonden, maar jij niet

Totdat jij in mijn leven kwam, was ik een beetje een pessimist over liefde.

Het is niet dat ik er niet in geloofde (omdat ik het deed), het ging er alleen om dat ik er niet helemaal van overtuigd was dat het een heel leven zou kunnen duren .

Zelfs zeggen dat het een beetje beangstigend lijkt, nietwaar?

Maar toen gebeurde het. Je kwam in mijn leven en veegde me zo snel van mijn stuk dat ik geen tijd had om te reageren.

Het alleenstaande leven koos mij niet, ik koos het alleenstaande leven

Je bent er op de een of andere manier in geslaagd me te laten zien dat voor altijd IS mogelijk is en ik begon langzaam van gedachten te veranderen. Jij deed dat.

Je liet me meer geliefd voelen dan ik dacht dat mogelijk was en in ruil daarvoor begon ik dwaas te geloven dat het misschien voor altijd zou zijn was in de kaarten voor mij.

Ik had het gevoel dat je echt mijn lang en gelukkig leven zou kunnen zijn.

Je hebt me zoveel meer van de zon laten genieten en de stormen gemakkelijker laten doorstaan, wetende dat je erbij was.

Je bent over alles van gedachten veranderd.

We waren niet blijvend omdat je al verliefd was op iemand anders - jezelf

Maar toen ging je weg.

Zonder teken, zonder waarschuwing of iets dat me daar mogelijk op zou kunnen voorbereiden. Uit het niets verdween je uit mijn leven en liet je me aan een zijden draadje hangen.

Het enige wat ik kon bedenken was: 'Waarom?' Wat had er mogelijk kunnen gebeuren waardoor je van gedachten veranderde over mij?

Hoe kon je als een laaiende storm in mijn leven komen en me laten beven van opwinding, alleen om op een dag te besluiten dat ik de moeite niet langer waard was?

Ben je net op een dag wakker geworden en heb je besloten dat ik niet genoeg was??

We waren niet blijvend omdat je al verliefd was op iemand anders - jezelf

Was het een bewuste beslissing om in mijn leven te komen en mij in een eeuwige optimist over liefde te veranderen en dan spoorloos te vertrekken, JUIST toen ik begon te denken dat jij degene voor mij was?

Was mijn gezicht niet langer het gezicht naast wie je wakker wilde worden??

Of was je vertrouwen in wat we hadden zo zwak dat je het opgaf zodra je voelde dat je je comfortzone verliet?

Wat het ook is, ik moet het weten. Ik moet het op de een of andere manier goed vinden als je mijn overtuigingen voor JOU transformeert, alleen om in het duister te blijven hangen. Hoe kun je verwachten dat ik hiermee akkoord ga??

Misschien moet het gebrek aan afsluiting mijn redding zijn. Misschien als ik wist wat het was dat je zo abrupt deed vertrekken, zou ik er kapot van blijven en niet in staat het hoofd te bieden.

Misschien moet ik troost vinden in uw gebrek aan eerlijkheid?

Het enige dat ik nu weet, is dat ik je moet vergeten. Ik moet vergeten dat ik ooit van je heb gehouden. Ik moet vergeten dat ik je ooit heb laten geloven in iets dat nu uiteindelijk zo vergezocht lijkt.

Maar hoe ironisch is dit? De man die me deed geloven in iets waarvan ik nooit dacht dat het mogelijk was, blijkt de man te zijn die me verplettert en me spijt geeft dat ik ooit een man zoveel macht over me heb laten hebben.

Waar ik nu aan werk, is leren mezelf te vergeven dat ik teveel van je verwacht. Om mezelf te vergeven dat ik zo bedwelmd was door jouw 'liefde' dat ik mijn eigen overtuigingen negeerde.

Ik leer mezelf te vergeven dat ik je zo innig heb vastgehouden, ook al ben je er niet meer, waarvoor ik waarschijnlijk nooit een verklaring zal krijgen.

Misschien ben je met een reden in mijn leven gekomen. Misschien moest je me leren dat datgene waar ik zo sceptisch over was, niet zo onmogelijk is als ik het laat lijken.

Misschien heb je een doel in mijn leven gediend en heb ik het niet gezien vanwege de wrok die ik al zo lang tegen je koester. Ik kies ervoor om dit te geloven. Ik heb het nodig om mijn eigen gezond verstand te behouden.

Misschien waren we gewoon niet voorbestemd en zou ik er gewoon mee moeten leren leven. Zo is het gemakkelijker.

God weet dat ik meer van je hield dan van het universum zelf.

Maar nu zie ik dat je naar mij werd gestuurd om me iets over liefde te leren, iets wat ik waarschijnlijk nooit zou hebben geleerd als jij er niet was geweest.

Ik kies ervoor om mijn woede los te laten. Ik vraag mezelf niet langer af: 'Waarom?'

Ik ga verder, met opgeheven hoofd en geen wrok in mijn ziel. Ik weet dat alles met een reden gebeurt en dat is wat ik me vanaf nu zal laten leiden.