Thefinancely
Ik ben geen opgever.
Je weet verdomd goed dat ik dat niet ben.
Al die nachten heb ik aan jouw zijde doorgebracht met het uitzoeken van alle oplossingen voor jouw problemen, terwijl de mijne zich opstapelden.
Al die dagen heb ik me meer zorgen gemaakt over jouw welzijn dan over het mijne.
LevenZelfzorgtips: hoe u verliefd kunt worden op uw eigen zorg
En al die maanden heb ik besteed aan deze relatie tot er niets meer over was.
Dit is allemaal het bewijs dat ik niet snel opgeef. Dit is het bewijs dat als ik een keuze maak, als ik een verbintenis aanga, ik eraan vasthoud.
Als ik mijn woord geef, houd ik het.
Maar ik kan niet de enige blijven die geeft. Ik kan niet de enige blijven die deze relatie een moer kan schelen, want er zijn er twee nodig voor liefde. En laten we eerlijk zijn, ik was de enige.
Dit is waarom ze je opgaf
Ik geef ons op, omdat er om te beginnen geen wij waren. Misschien in het begin, lang geleden, toen het je echt verdomde om je aan je woord te houden.
Toen je charmant, lief en liefdevol was. Toen je alles was wat ik ooit zou kunnen vragen. Maar die tijden zijn allang voorbij.
Die tijden zijn nu niets meer dan verre herinneringen.
Ik geef ons op omdat ik meer verdien dan in een eenzijdige relatie. Ik verdien iemand die me kust en me vertelt dat alles goed komt, ook al weten we allebei dat dat niet zo zal zijn.
Ik verdien iemand die ervoor zorgt dat ik me geliefd voel en die net zoveel moeite zal doen als ik.
Ik vraag je niet om alles op te geven, ik vraag je niet om je leven op te geven om me gelukkig te maken. Ik vraag je niet om je leven, je dromen, in de wacht te zetten, zodat ik het mijne kan laten gebeuren.
Girl powerDit is waarom ze je opgaf
Dat heb ik nooit gedaan. Het enige waar ik om vroeg, was iemand die net zoveel van mij zou houden als ik van hen.
Iemand die mij zou respecteren, respecteer ons. Iemand die hier zou zijn omdat hij het wilde, niet omdat het nodig was.
Maar dat was je nooit.
Ik geef ons op omdat er niets meer in mij over is. Al mijn kracht is weggeëbd, al mijn liefde is nu niets meer dan de echo van de oude.
En het maakt me kapot. Het maakt me kapot als ik in mijn ogen kijk en zie dat er geen vuur in zit. Het vuur dat je hebt aangestoken. En eindigde.
Het maakt me kapot dat ik degene moet zijn die het moet beëindigen, maar ik denk dat het zo werkt. Ik ben degene die het gaande heeft gehouden en ik ben degene die er een einde aan zal maken.
Ik geef ons op, niet omdat het me niet kan schelen. Fuck, je weet dat ik dat doe. Je weet dat ik in het diepste deel van de oceaan zou springen om je te redden, ook al ben ik doodsbang voor diepte.
Je weet dat ik al mijn grootste angsten voor jou onder ogen zou zien, maar dat is het punt.
Terwijl ik mijn angsten onder ogen zie en vecht om over obstakels op de weg te komen, doe jij niets.
NIETS.
Je staat gewoon opzij en wacht tot al het werk gedaan is.
Doen alsof ik niet bloed voor je neus, alsof al die littekens op mij er altijd waren. Alsof jij niet de reden erachter bent.
Ik geef ons op, niet omdat het me niet kan schelen. Maar omdat je dat niet doet. Het maakt je niet uit of ik blij of verdrietig ben, als alles maar goed komt.
Het maakt je niet uit of je vrede me mijn gezond verstand heeft gekost, zolang je die maar hebt. Wanneer zijn we zo geworden? Wanneer ben je zo geworden??
Ik kan me nog de man herinneren op wie ik verliefd werd, de man voor wie ik dit allemaal deed. Maar die man is weg.
De man van wie ik hou en waar ik altijd van zal houden, is niet meer bij mij.
Ik weiger te geloven dat hij dat is. Ik weiger te geloven dat iemand die zo geweldig en liefdevol is, hierin kan veranderen.
In een emotionele bloedzuiger die alleen van zichzelf houdt. Een emotionele vampier die me leegzuigt van mijn geluk en liefde. Van mijn vrede en geestelijke gezondheid.
Ik geef ons op. Op jou.
En ik maak mezelf mijn prioriteit, zoals ik lang geleden had moeten doen.
