Ik haat het dat het niet uitmaakt wat ik deed, het was gewoon niet goed genoeg

Mijn brein draait tegenwoordig overuren. Ik kan niet eens goed slapen van alle commotie daarboven. In gedachten speel ik elk moment opnieuw en analyseer ik elk gesprek dat we ooit hebben gehad.

Nutteloos, ik weet het. Maar ik kan mijn gedachten gewoon niet blokkeren. Ook al zou ik het meestal heel graag willen.

Al mijn gedachten draaien rond dezelfde vraag: 'Waarom was ik niet genoeg?' Het maakt niet uit hoe vaak ik het in mijn hoofd opnieuw speel, ik kan nog steeds niet begrijpen waar ik precies fout ben gegaan, omdat ik zeker wist dat ik alles goed had gedaan.

Het leek zo simpel en gemakkelijk. Alle ingrediënten voor een succesvolle relatie waren aanwezig. Alles zou goed gaan als er liefde was.

Ik haat je omdat je me deed afvragen waarom ik niet genoeg was

Als je alles hebt gegeven wat je hebt. Als je gewoon jezelf was. Als je moedig was. Als je de persoon met wie je was vertrouwde.

Als je bereid was een compromis te sluiten. Als je in het moment leefde en je best deed, zou het uiteindelijk lukken.

Op de een of andere manier is het nooit gebeurd. En dat haat ik. Ik haat het dat wat ik ook deed, het gewoon niet goed genoeg was.

Ik probeerde trouw te blijven aan mezelf en accepteerde je voor wie je werkelijk was. En laten we eerlijk zijn, je was niet de gemakkelijkste persoon om mee samen te zijn, maar ik hield toch van je.

Je had momenten waarop je me alles gaf wat je had en andere momenten waarop je zo hard weg zou trekken dat ik je niet kon bereiken. Toch zijn mijn gevoelens en mijn houding ten opzichte van jou nooit veranderd.

Onze relatie was geen mislukking, maar een omleiding naar goede dingen die komen gaan

Een gelukkig moment met jou zou alle slechte momenten goedmaken. Het maakte me sterker. Het deed me harder mijn best doen.

Het zorgde ervoor dat ik steeds meer van die momenten wilde. Dus ik zou mijn spel verhogen. Ik zou altijd proberen de beste versie van mezelf te zijn.

Ik heb ook een paar slechte dagen gehad. Mijn emoties zouden op hol slaan. Ik zou overstuur, boos, bang en twijfelachtig worden; al met al was ik verdrietig.

Onze relatie was geen mislukking, maar een omleiding naar goede dingen die komen gaan

Dat was allemaal normaal in mijn ogen. Het moest zo zijn. Dat is het leven, dingen gebeuren en je moet ze verwerken en er zo goed mogelijk mee omgaan.

Jij had ook slechte dagen. Je had vreselijke dagen en ik beschouwde ze als iets onvermijdelijks, iets waar ik je doorheen moest helpen.

Ik heb altijd je rug gehad. Toen alle kansen tegen je waren, toen de stormen je leven binnenkwamen, stond ik daar net zo vast als in al die gelukkige zonnige dagen.

Ik was er om je te steunen en in je te geloven, ook al was je er bijna nooit voor mij.

Ik hield niet bij wie meer aan wie gaf. Ik heb het beste van mezelf gegeven. Ik gaf me alles, onbaatzuchtig, zonder iets terug te verwachten.

Ik was blij toen ik jou blij maakte. Jouw glimlach was alles wat ik wilde in ruil voor mijn inspanningen.

Misschien had ik de dingen moeten bijhouden die je me teruggaf. Misschien heb ik het daar helemaal mis.

Ik concentreerde me op jou, op je gevoelens, om je gelukkig te maken, dat ik mezelf volledig verwaarloosde. Ik verloor mezelf door van je te houden.

Ik geloof echt dat dat het enige is dat ik mis heb. Zelfs jij kon geen goede reden vinden om me te laten gaan toen de hel losbrak en je besloot er een einde aan te maken tussen ons.

Ik haat het dat je zo wegging. Zonder uitleg die goed genoeg was om 's nachts rustig te slapen.

Ik haat het dat je ons zo gemakkelijk opgaf. Ik haat het dat je me het gevoel gaf dat ik mijn tijd aan je verspilde. Alsof ik mijn tijd verspilde aan een liefde die eenzijdig was, omdat ik nu begrijp dat ik het allemaal was. Alle liefde die we in onze relatie hadden, kwam van mij en ik kon niet voor ons allebei liefhebben.

Ik haat het dat je me een waardeloos gevoel gaf. Ik haat dit gevoel van haat in mij.

Ik haat het dat je de hele dag nog steeds mijn belangrijkste gedachte bent, omdat ik daardoor niet goed kan ademen. Ik hoop dat het snel voorbij zal gaan.

Het doet zoveel pijn om alles met iemand te delen en er alleen maar pijn voor terug te krijgen. Maar wie had gedacht dat pijn je helpt te leren.

En door deze pijn realiseer ik me langzaamaan dat wat ik ook deed, fout of goed, het nooit genoeg zou zijn geweest.

Omdat het doen van de juiste dingen niets betekent als de persoon voor wie ze bedoeld zijn ongelijk heeft.