Ik vraag me af of de dingen anders zouden zijn als we elkaar weer zouden ontmoeten

Sinds we uit elkaar gingen, heb ik echt mijn best gedaan om niet na te denken over het potentieel van ons liefdesverhaal.

Ik doe mijn best om niet te denken aan alles wat we hadden kunnen worden en alle kon hebben, zou moeten en zou hebben.

Het lukt me echter niet altijd. Er zijn momenten waarop ik mezelf niet kan helpen, dus ik struikel over hoe gelukkig we zouden kunnen zijn.

Niet alleen dat: ik betrap mezelf er vaak op dat ik nadenk over wat er zou gebeuren als onze paden elkaar nog een keer zouden kruisen.

4 dingen om te stoppen en 4 dingen om te doen als je op zoek bent naar liefde

Wat als we nog een kans krijgen om onze fouten te corrigeren en dingen recht te zetten??

Zouden we de kans verspillen? Of we zouden er het beste van maken, dankbaar dat het leven ons weer een kans had gegeven om gelukkig naast elkaar te zijn?

Hoezeer ik ook probeer te voorkomen dat ik dit zinloze gesprek met mezelf heb, er zijn momenten waarop ik me afvraag: hadden we het mis of was het moment verkeerd?

Waren we gewoon te onvolwassen om om te gaan met de omvang van de liefde die naar ons werd gestuurd, of waren we vanaf het begin niet bedoeld?

Gekke dingen om te doen: 300+ ongelooflijke dingen om te doen voordat je sterft

Misschien hadden we het gehaald als we elkaar in andere levensomstandigheden hadden ontmoet.

Misschien was alles anders gelopen als de timing goed was geweest: als we ouder waren geweest en de ervaring hadden die we nu hebben.

Misschien zou alles anders zijn als we elkaar nu, na al die tijd, zouden ontmoeten. Denk je dat we een kans zouden maken??

We zijn tenslotte wijzer, slimmer en volwassener dan vroeger, dus ik neem aan dat we elkaar niet zo gemakkelijk zouden laten gaan.

Destijds waardeerden we elkaar niet en waren we ervan overtuigd dat we een andere romance net als de onze om de hoek zouden vinden.

Gekke dingen om te doen: 300+ ongelooflijke dingen om te doen voordat je sterft

We wisten niet dat wat we hadden meer dan speciaal was - dat het een once in a lifetime soort liefde was en dat we daarna al onze tijd zouden besteden aan het zoeken naar elkaar in iedereen die we tegenkwamen.

We dachten dat liefde genoeg was om alles perfect te laten zijn.

We gingen ervan uit dat de vlinders voor altijd zouden blijven bestaan ​​en dat het het einde was toen ze verdwenen.

Ik denk dat we te onvolwassen waren om ons bewust te zijn van het echte leven: we wisten niet dat ware liefde moet vechten en opbouwen en dat het veel meer is dan de hele tijd gek op elkaar zijn.

Misschien waren we voorbestemd om onze eigen weg te gaan voordat we elkaar weer ontmoeten. Om individueel op te groeien voordat we samen kunnen groeien.

Misschien moesten we wat tijd apart doorbrengen om onszelf te vinden voordat we elkaar vonden. Misschien moesten we uit elkaar gaan om elkaars paden te kruisen als betere en verbeterde versies van de onvolwassen kinderen die we ooit waren.

Is het mogelijk dat God ons een tijdje heeft afgescheiden omdat het de enige manier was voor Hem om ons voor altijd in de toekomst te binden??

Dat Hij ons al deze ontberingen heeft doorstaan, zodat we elkaar zouden leren waarderen, op een manier die we nooit eerder hebben gedaan?

Misschien moesten we al die verkeerde mensen ontmoeten om te beseffen dat we de enigen waren die de hele tijd goed voor elkaar waren.

Misschien had ik moeten proberen al die mannen lief te hebben, alleen maar om te zien dat jij de enige in mijn hart bent.

Misschien had je met al die vrouwen naar bed moeten gaan om te zien dat ik nergens te vinden was.

Misschien hadden we elkaars afwezigheid moeten voelen, want dat is de enige manier om onze aanwezigheid te waarderen.

Of ben ik gewoon dingen aan het verzinnen? Verbeeld ik me alles en verander ik ons ​​liefdesverhaal in een nooit eindigend sprookje, gewoon om mezelf te troosten?

Lieg ik gewoon tegen mezelf? Ren ik eigenlijk weg van de waarheid en weiger ik te accepteren dat we al een hele tijd voorbij zijn, dat ons moment voorbij is en dat het verleden nooit meer terugkomt?

Ben ik al die jaren waanvoorstellingen geweest? Of ik houd dit allemaal vast omdat iets me diep van binnen vertelt dat het de echte deal is?

Hoe dan ook, ik weet één ding: of dit nu gewoon valse hoop is of mijn intuïtie, het is het enige dat me gezond en emotioneel levend houdt.