Als je hem mist en je weet dat je dat niet zou moeten doen, lees dan dit

Toch mis ik hem, toch dwaalt hij als een ongenode gast in mijn achterhoofd rond en ik kan er niets aan doen. Het is prima als ik wakker ben.

Het is gemakkelijker gedurende de dag, maar als de nacht komt, als ik aan de genade van mijn eigen gedachten word overgelaten voordat ik ga slapen, komt hij binnen en kan ik hem op geen enkele manier wegjagen.

Er is geen manier om mijn geest af te sluiten en dat kleine deel van de vrede te vinden zonder hem waar ik zo naar verlang.

Ik heb zo vaak een complete vreemdeling op straat gezien en de kleur van zijn overhemd deed me denken aan de kleur van zijn ogen.

Je mist hem niet - je mist het gevoel van verliefd zijn

De geur van een onschuldige vreemdeling gooit me terug naar de tijd dat we gelukkig waren. Dat zet me allemaal aan het denken. Dat alles doet me verlangen naar het verleden.

Ik ben mijn dagen bezig om hem te vergeten.

Ik doe alle mogelijke dingen om me zijn gezicht, zijn geur, zijn wandeling of zijn gepraat niet meer te herinneren. Ik doe er alles aan om hem niet te missen, want ik weet dat ik dat niet zou moeten doen.

Ik weet dat ik het niet zou moeten doen, maar op de een of andere manier kan ik het niet.

Voor de man die ik niet mag missen

En het slaat nergens op. Ik zou hem moeten haten. Ik zou alleen al de gedachte aan hem, zijn aanwezigheid, zijn alles moeten haten.

En toch is hij er altijd, in het achterhoofd, wachtend tot ik mijn muren neerleg en hem in mijn gedachten laat.

Niemand snapt het echt. Niemand weet hoe ik me voel. Ik kan het niemand laten weten. Na alles wat hij me heeft aangedaan, heb ik niet het recht hem te missen, alleen een gek zou dat doen en toch doe ik dat. Dus ik hou mijn mond en ik doe alleen pijn.

Ik moet het voor mezelf houden. Ik moet rustig blijven en deze pijn doorstaan ​​omdat ik hem niet meer voor mezelf heb.

Ik weet dat het nu moeilijk is om hem los te laten. Ik weet dat niets ooit van de ene op de andere dag verdwijnt, maar ik snap niet één ding.

Het rationele deel van mij blijft schreeuwen om hem te vergeten. Het herinnert me er steeds aan welke vreselijke dingen hij me heeft aangedaan. Het blijft me vertellen dat hij nooit is veranderd, zelfs niet na zoveel gegeven kansen en dat het deze keer niet anders zou zijn.

Voor de man die ik niet mag missen

Maar het emotionele deel van mij, het 'krankzinnige' deel, brengt hem steeds weer terug. Het blijft flitsen van zijn lachende gezicht vertonen. Het blijft empathie oproepen en hunkert naar hem, hoewel dat niet zou moeten.

De waarheid is dat ik me alleen alle goede dingen herinner.

Ik herinner me hoe hij me zo aan het lachen maakte dat mijn maag pijn deed. Ik herinner me hoe hij zichzelf volledig belachelijk maakte om een ​​kleine glimlach op mijn gezicht te toveren.

Ik herinner me alle gekke dingen die we samen deden, hoe gelukkig we waren zonder zorgen in de wereld, zonder zorgen in de wereld.

We dachten dat liefde zo simpel was. Er waren problemen en we kozen ervoor om ze te negeren. We deden alsof er niets aan de hand was totdat ze steeds terugkwamen en toen was het een keer te veel.

Alle dingen die we onder het tapijt bleven borstelen, bleven we verstoppen, kwamen terug en sloegen ons in ons gezicht. Daar kon ik niet van terugveren.

De ene dag had ik hem, en de volgende dag was hij een volslagen vreemde. Hij was weg.

En ik kan mezelf niet dwingen hem te vergeten. Ik kan niet stoppen hem te missen. En ik weet dat ik dat zou moeten doen.

Onder dit alles weet ik dat hij het niet verdient om gemist te worden. Ik weet dat ik een volslagen idioot ben omdat ik vastzit in die gelukkige herinneringen die we samen hadden. Ik weet dat ik de enige ben.

Terwijl ik 's nachts in mijn bed rondrol en probeer hem uit mijn gedachten te schoppen, weet ik dat hij doodstil slaapt.

Ik weet dat hij me niet mist en niet aan me denkt.

Dan ben ik boos op mezelf. Ik ben boos omdat ik aan hem vastzit en hij me lang geleden heeft laten gaan.

Hij was degene die ermee ophield. Hij was degene die niet meer wilde vechten.

Ik wilde dat we werkten, maar het kon hem niet genoeg schelen om het te proberen.

Ik bleef hem de tijd en ruimte geven om dingen om te draaien, maar zo zag hij het niet. Ik denk dat ik gewoon iets informeels was dat hij onderweg tegenkwam en ik dacht dat we het veel langer zouden volhouden.

Ik had het mis.

Maar je weet wat ik heb geleerd?

Ik mis hem liever zoals ik me hem herinner. Ik mis liever de goede kanten van hem.

Dus ik weet dat het het beste is, want ik weet dat ik me ellendig zou voelen als we bij elkaar waren gebleven.

Dus ik mis hem liever dan bij hem te zijn.