Je laten gaan is het moeilijkste ooit

Ik zag het allemaal in de manier waarop je tegen me praatte, de manier waarop je naar me keek, de manier waarop je me omhelsde. Ik zag het aankomen. De hartverscheurende daad van een breuk.

Waarom moest het zo zijn? Je staat boven me, kijkt neer op je reeds huilende ex-vriendin en smeekt je om te zeggen dat je een grapje maakte.

Maar met de blik op je gezicht, was ik er vrij zeker van dat je geen grapje maakte. Je was bloedserieus toen je me vertelde dat je niet meer van me hield.

Je wilde dat ik alles losliet en verder ging, net zoals je zou doen. Heb je er ooit aan gedacht hoe ik me toen voelde??

Over je heen komen was het moeilijkste ooit

De manier waarop je het loslaten liet lijken alsof het het gemakkelijkste was ter wereld, terwijl ik in feite mijn hart voelde sterven in mijn borst.

Nee, ik overdrijf niet. Het was het ergste gevoel ter wereld, toen je werd achtergelaten door de enige persoon waarvan je dacht dat die er je hele leven voor je zou zijn.

We hebben alles samen gedaan, we hadden zelfs dezelfde vriendengroep. Ik was er zo aan gewend om bij jou in de buurt te zijn, hoe had je verwacht dat ik mijn leven volledig zou veranderen nadat je me verliet?

Het is niet onmogelijk, je vertelde me altijd hoeveel van een sterke vrouw ik ben, dus ik kan het aan. Heb ik een andere keus??

De moeilijkste persoon om los te laten, is degene die je nooit hebt gehad

Dus laat me je vertellen hoe 'laten gaan' eruit ziet:

Soms vergeet ik te ademen. Het is geen grap. Echt waar. Als ik huil en snik, opgerold in bed tussen een belachelijk aantal kussens, begin ik te stikken.

Ik word gewoon zo verteerd door mijn tranen dat het ademen heel moeilijk wordt.

Op het moment dat ik het gevoel krijg dat het goed gaat komen en dat ik voorlopig klaar ben met huilen, krijg ik een flashback zo hard dat het me uit elkaar breekt en me nog meer in mijn tranen doet stikken.

Het voelt alsof mijn hart eruit is gerukt. Ik denk dat je je al die keren herinnert dat ik je vertelde dat mijn hart van jou was.

Niemand anders dan jij! Zie je, toen jij mij verliet, verliet ook mijn hart mij.

De moeilijkste persoon om los te laten, is degene die je nooit hebt gehad

Het werd uit mijn borst gerukt, nog steeds kloppend terwijl ik je probeerde te vangen. Het is mislukt. Mijn arme kleine hart.

Ik wil niemand anders. Ik wil je! Zie je dat niet? Ik zal niet wanhopig zijn en je smeken om me terug te nemen, daar ben ik te trots op.

Maar als je ooit terug zou komen, zou ik je willen vertellen dat er niemand is die je plaats zou kunnen innemen.

Ik zou graag zeggen dat het maar voor een bepaalde tijd is, maar ik kan me gewoon niet inbeelden in de armen van iemand anders dan die van jou. Hoe verwoestend is dat?

Ik stel me voor dat ik met je praat. Ik doe het de hele dag, elke dag. Ik denk aan iets dat ik heb meegemaakt en hoe ik zou willen dat je er voor me bent, zodat ik er met je over kan praten.

Je denkt misschien dat ik gek ben, maar ik stel me echt voor dat je naast me zit, aandachtig naar mijn woorden luistert, me advies geeft en me knuffelt.

Niemand heeft het recht om mij te vertellen dat loslaten gemakkelijk kan zijn als je er met iemand over probeert te praten of als je echt bereid bent om los te laten.

Het is allemaal onzin! Ik wil het niet meer horen! Mijn hoofd zit vol met advies van mensen en tijdschriften die me vertellen dat ik verder moet gaan en hoe ik dat moet doen.

Ze blijven me vertellen dat het de wil is die slaagt, ik wil je vergeten en verder gaan, MAAR IK KAN NIET! Het is het moeilijkste op deze wereld.

Het spijt me echt dat ik je dit heb geschreven, want je bent waarschijnlijk erg gelukkig op dit moment, ergens ver weg van mij.

Misschien denk je niet eens meer aan mij. Maar ik denk aan jou. Veel. Ik weet dat dit niets zal veranderen, maar mijn hart ligt nog steeds in jouw handen.

Zorg er alsjeblieft goed voor. Het zal altijd van jou zijn.