De dag dat ik bijna stierf

Ik ga je een verhaal vertellen over de dag dat ik bijna stierf.

Het was zomer. Ik kwam terug van de universiteit tijdens mijn zomervakantie, dus ik woonde twee maanden bij mijn ouders. Omdat ik in de twintig was, moest ik in de zomer werken om genoeg geld te krijgen om mijn collegegeld te betalen.

Maar naast mijn werk moest ik studeren voor de examens die ik had verlaten. Meestal ben ik niet het soort persoon dat zichzelf opsluit in mijn vier eigen muren en studeert - ik heb geen tijd voor mijn sociale leven - en ik heb het deze keer ook niet gedaan. Dus organiseerde ik mijn zomer in werken, studeren en uitgaan met mijn vrienden. Ik hoef je niet te vertellen dat het een drukke zomer voor mij was.

Ik heb ongeveer een maand dat stressvolle en slapeloze leven kunnen leiden. Toen begon mijn astma op te treden. Ik begon het zo nu en dan te voelen, maar met een beetje hulp van mijn inhalator slaagde ik erin om alles onder controle te houden.

Je wegging heeft me niet vermoord, maar iets in me stierf die dag

Tot die dag.

Het was een dag als elke andere. Ik begon aan mijn dagelijkse routine - ik stond op na 2-3 uur slaap, ik studeerde een paar uur, ik ging zwemmen en een kopje koffie drinken met mijn vrienden, en toen ging ik aan het werk. Ik werkte als barman bij de plaatselijke bar. Het was de hele tijd druk.

Het was zomer en waar ik vandaan kom, is het toeristenseizoen in de zomer. Er zijn dus veel toeristen die ronddwalen en drinken, op zoek naar een leuke tijd zonder zorgen in de wereld.

Alles ging die dag goed op het werk. Hoewel ik zo moe was en mijn benen krampen, merkte ik het niet. Ik was gelukkig en tevreden en een beetje gevoelloos voor de stress en pijn die ik voelde. Ik moest een pauze nemen om mijn leven even te pauzeren, maar dat deed ik niet.

De dag dat ik bijna stierf

Nadat mijn dienst om 3 uur 's ochtends voorbij was, kreeg ik een telefoontje van mijn vriend waarvan ik wou dat ik het niet opnam. Ik had haar al een paar dagen niet gezien en nadat ik naar de universiteit ben vertrokken, zal ik haar in maanden niet meer zien. Dus ik kon geen 'nee' tegen haar zeggen.

We kwamen samen bij de strandbar om wat te drinken (slechts één drankje), en toen was ik van plan naar huis te gaan en die 2 uur slaap te hebben en morgen mijn dagelijkse routine voort te zetten. Ik dacht dat het een dag was zoals elke andere, maar dat was het niet.

Terwijl ik aan de bar stond te praten met mijn vriend, begon ik het te voelen: mijn astma. Het voelde alsof ik een hoop stenen tegen mijn borst had gedrukt. Ik kon niet ademen. Ik werd niet bang omdat ik het gevoel kende.

Het enige dat ik hoefde te doen, was naar buiten gaan, wat frisse lucht inademen en mijn inhalator pakken. Ik ben uitgegaan en heb alles goed gedaan. Ik zat op het dok, omringd door de zee en de mooie en kalme sterrennacht. Ik zat daar en ik worstelde voor elke ademhaling. Ik dacht dat het voorbij zou gaan, maar het werd alleen maar erger.

De dag dat ik bijna stierf

Ik weet niet hoe lang ik daar zat. Het voelde als uren, maar het waren minuten. Op een gegeven moment in mijn strijd om adem te halen, keek ik naar de lucht en weer naar de zee.

De zee was zo kalm - het was glanzend, vredig - en de lucht was zo mooi met miljoenen en duizenden fonkelende sterren. Ik weet niet zeker of ik ooit een heldere hemel heb gezien zoals die nacht.

Ik dacht bij mezelf terwijl ik worstelde om te ademen: "Lieve God, als ik moet sterven, heb jij voor mij de perfecte nacht gekozen om te sterven."

Ik dacht hieraan omdat het 3 uur 's nachts was en op die kleine plaats waar ik woon, is er geen E.R. Je moet 25 mijl rijden naar de dichtstbijzijnde, en ik had niemand om me te rijden.

Plots verscheen mijn vriend uit het niets. Ze wist van mijn astma, maar ze wist ook dat het me al meerdere keren eerder was overkomen en dat ik het altijd onder controle had.

Ze keek me aan en ze wist dat het niet goed ging, deze keer niet. Ik wist dit niet, maar ze vertelde me dat ik bleek was en dat mijn ogen in mijn oogkassen begonnen te kruipen.

Vanaf dit punt herinner ik me niet veel meer. Ik weet alleen dat ik achter in iemands auto zat, het bewustzijn verloor en wegkwijnde. Er is maar één ding dat ik weet dat ik aan niemand heb verteld.

Die rit naar de E.R. was zo lang, maar door de situatie waarin ik verkeerde, was het ook vredig. Elke keer dat mijn vriendin - en haar vriend die me reed - in paniek raakte uit angst dat ze me zouden verliezen, zag ik iets.

Elke keer dat ik mezelf kwijt ben, heb ik hem gezien - ik heb mijn beschermengel gezien. Mijn beschermengel is mijn neef die omkwam bij een auto-ongeluk. Ik heb altijd geweten dat hij voor me zorgde, maar deze keer zag ik hem echt.

Het is raar, de hele situatie, want hoewel ik wist dat ik doodging, was ik gelukkig. Ik had vrede omdat ik op de een of andere manier wist dat alles goed zou komen. Ik wist dat als ik zou sterven, hij weer voor me zou zorgen.

Ik herinner me zijn ogen en zijn glimlach. Toen hij nog leefde, maakte hij altijd grappen - hij was een grappige kerel en de mensen genoten echt van zijn gezelschap. Nu ik hem weer heb gezien, realiseerde ik me dat hij niet een beetje veranderd is.

Hij vertelde me op een grappige manier: "Hé cous, ik weet dat je blij bent me te zien, maar je gaat terug!" Ik dank God voor deze ervaring van mij en ik dank God dat hij me mijn beschermengel opnieuw heeft laten zien. En dat is mijn verhaal.

Op dat moment haalde ik eindelijk diep adem.

Dat was het moment dat ik die tonnen stenen van mijn borst verwijderde.

Dat was het moment dat ik op tijd bij de E.R. was.

Dat was de dag dat ik bijna stierf.