Thefinancely
Hij bracht me naar het dieptepunt van mijn hele leven. Mijn hele wereld viel op me af toen ik me eindelijk realiseerde wat hij met me deed de hele tijd dat we samen waren.
Hij werd een heel ander persoon - hij liet me zijn ware zelf zien. De stiekeme klootzak wachtte lang genoeg tot ik aan hem verslaafd raakte.
Ik had hem nodig, ik wilde hem, en hij was als een drug. Ik had elke dag een dosis van hem nodig. Hij had me verslaafd aan emotioneel misbruik.
Ik wist dat hij me vernietigde, maar ik kon mezelf gewoon niet van hem afzetten. Ik had hem nodig. Hij zorgde ervoor dat ik hem nodig had.
RelatieWat te doen bij herstel van een breuk: 90 dagen geen contactregel
O, dat wist hij maar al te goed. Dat was altijd al zijn plan. Hij zag me en hij wilde me hebben. Hij wilde me gebruiken voor zijn kleine hersenspelletjes.
Hij wilde mij gebruiken als zijn ego-booster, zijn kleine onbeduidende niets - alleen maar om gelukkig te kunnen zijn. Wat een emotiezuigende vampier.
Ik wilde weggaan. Ik heb het echt geprobeerd. Maar het is alsof elke keer dat ik op het punt stond te vertrekken, praktisch voor de deur naar vrijheid, hij zich bemoeide en de dingen op de een of andere manier mooier maakte dan ze waren.
Dan zou ik mijn vertrouwen in hem herstellen. Ik zou een klein, vervaagd teken krijgen, dat alles uiteindelijk ten goede komt.
Ik dacht dat hij zou veranderen. Ik dacht dat hij ergens diep van binnen van me houdt. Ik dacht dat ik hem kon veranderen. Het was allemaal onzin!
Relatie7 tekenen dat hij je als vanzelfsprekend beschouwt (en 7 dingen die je eraan kunt doen)
Het was gewoon weer een narcistisch denkspel dat hij met succes op mij testte, nog een ander middel om me gevangen te zetten.
Het is fascinerend wat voor soort macht ze hebben. Het is beangstigend hoe ze je kunnen overtuigen om dingen te geloven die niet echt zijn. Het is eng om onder ogen te zien wat er aan de hand is.
Hij was zo verliefd toen ik hem voor het eerst ontmoette. Ik wilde de rest van mijn leven bij hem zijn. Hij verblindde me met zijn lieve woorden en mooie beloften. Ik dacht dat dat het was. Ik had eindelijk geluk.
Jongen, had ik het mis. Toen kon ik me niet eens voorstellen wat er voor me lag. Niet alleen de gewelddadige relatie, maar er ook van herstellen of loskomen ervan.
Maar ik bleef maar denken, zelfs als ik wegga, wat dan? Waar moest ik heen en wat moest ik doen nadat ik me had losgemaakt, nadat ik eindelijk de moed had gekregen om gewoon te vertrekken?
Hij deed me geloven dat ik incompetent was en dat ik er niet van kon houden. Ik had geen zelfrespect meer. Ik bleef maar denken dat ik geluk had dat ik bij hem was. Ik was er zeker van dat niemand me zou willen, dat ik iemands liefde onwaardig was.
Relatie7 tekenen dat hij je als vanzelfsprekend beschouwt (en 7 dingen die je eraan kunt doen)
Hij liet me geloven dat het allemaal mijn schuld was, dat ik de belangrijkste bron van al onze problemen was. Maar op de een of andere manier vond ik na jaren van emotioneel misbruik de moed om hem te verlaten.
Ik wist dat het pad niet gemakkelijk zou worden, maar ik wilde alles opofferen dat ik had, gewoon om mijn leven terug te brengen - het leven dat ik ooit kende en leefde.
Dit geldt voor jullie allemaal die de gebroken stukken van je hart en je geest oppakken, voor jullie allemaal die het gevoel hebben dat het leven je bedrogen heeft, voor jullie allemaal die zich verraden en verstoten voelen: dat gevoel zal niet eeuwig duren.
Het verdwijnt en laat je achter met de meest waardevolle les die je ooit zou kunnen leren - niets is je pijn en tranen waard, vooral hem.
Dit is een van de hoofdstukken in mijn boek Over het overwinnen van een narcist. Je kunt het hele boek hier vinden.
Wat heb ik gedaan?
Ik accepteerde de waarheid. Ik hield mezelf voor de gek door te denken dat de dingen beter zullen worden, dat hij zal veranderen en dat het slechts een fase was die iedereen doormaakt. Ik accepteerde de situatie zoals die was.
Ik accepteerde dat hij me emotioneel misbruikte. Ik accepteerde uiteindelijk dat hij me alleen gebruikte om zichzelf tevreden te stellen, want dat was alles wat hij ooit wilde. De belangrijkste persoon in deze wereld voor hem is hijzelf. En dat zal nooit veranderen.
Ik stopte mezelf de schuld te geven. Ik opende eindelijk mijn ogen en zag de dingen voor wat ze werkelijk waren. Ik realiseerde me dat ik nergens de schuld van had. Hij is degene die een probleem heeft.
Hij is degene die lijdt aan een psychische stoornis. Hij is degene die me gas gaf en me dingen deed geloven die niet echt waren.
Ik verloor mijn eigenwaarde door hem. Ik wilde dat niet. Hij heeft me gemaakt en het is niet mijn schuld. Dat is wat ik nu eindelijk weet.
Ik nam wat verantwoordelijkheid.
Ik weet dat ik deze persoon heb gekozen. Niemand dwong me hem te kiezen uit alle jongens met wie ik zou kunnen zijn.
Maar nogmaals, ik neem het mezelf niet kwalijk, want ik weet dat mensen die aan een narcistische stoornis lijden, meestal heel charmant en onweerstaanbaar zijn en ik ben ervoor gevallen. Maar ik ben ook maar een mens.
Ik probeerde een serieus gesprek met mezelf te voeren.
Ik vroeg me af waarom ik me voelde zoals ik me voelde. Ik probeerde afstand te nemen van alles wat me was overkomen. Ik probeerde me voor te stellen dat het iemand anders overkwam.
Wat zou ik die persoon vertellen? Wat zou ik in die situatie doen? Op deze manier ontwikkelde ik een begrip van het wrede spel van het leven. Ik slaagde erin afstand te nemen van mezelf om mezelf te redden.
Ik verbrak elk contact met hem. Ik begroef hem in mijn gedachten. Ik wilde niet weten of hij dood of levend was, want in mijn gedachten was hij allang verdwenen.
Ik wist dat hij zich een weg zou banen uit deze situatie. Ik wist dat hij zou proberen me nog een keer te bedriegen, maar ik liet het hem niet toe.
Ik wist dat als hij faalde met de leugens, hij me zou aanvallen met alles wat hij heeft. En dat deed hij - hij draaide alles op mij. Hij vertelde mensen dat ik de gek was.
In feite vertelde hij iedereen dat ik alles deed wat hij me aandeed. Hij presenteerde me in zijn eigen narcistische licht. Ik kon me dat niet laten raken.
Ik stopte mezelf te verslaan vanwege de keuze die ik had gemaakt.
Ik weet dat ik het verpest heb. Ik weet dat ik mezelf in deze puinhoop heb verzeild. Als ik hem überhaupt had gezegd mee te gaan, zou dit allemaal niet zijn gebeurd.
Maar het is gebeurd en ik kan niets doen om het ongedaan te maken. Ik besloot dat ik hem zou verlaten en mijn pijn is in het verleden waar het thuishoort.
Ik gaf mezelf wat tijd om te genezen.
Dit alles gebeurde niet van de ene op de andere dag. Het duurde zo lang en ik was voor het eerst sinds lange tijd niet egoïstisch voor mezelf, dus heb ik mezelf een tijdje laten breken en pijn doen.
Ik heb de relatie niet verbroken en heb mijn leven voortgezet alsof er niets is gebeurd, mezelf overweldigend met onnodige dingen om mezelf ervan te weerhouden na te denken over wat ik heb meegemaakt.
Nadat ik mijn ogen had uitgehuild en talloze nachten naar de blinde muur had gestaard, gaf ik mezelf nog een kans om weer te leven.
Ik deed een stap tegelijk. Elke dag was het iets nieuws. Het maakte niet uit hoe onbeduidend en klein, maar het was iets. Iets wat ik deed, duwde me vooruit. Stap voor stap.
Een stap veranderde na enige tijd in een enorme afstand. Die ene stap vooruit was een stap verder dan waar ik was geweest - bij hem vandaan.
Na misbruikt te zijn door een narcist, kies ik ervoor om weg te lopen als winnaar van dat gevecht, dus ik heb mezelf geleerd over deze aandoening en Ik heb al mijn gedachten in één boek verzameld. Probeer deze link als je meer wilt lezen over mijn ervaring.
