De gedachte om weer verliefd te worden is eng als de hel

Het is niet gemakkelijk, weet je?

Het is alsof je teruggaat naar de wortels, de duisternis in, waar alles je herinnert aan de pijn en ellende die je hebt meegemaakt.

Weer verliefd worden is als een grote zoektocht en ik vind het niet leuk. ik ben bang.

Ik ben bang dat alles zich zal herhalen en daar ben ik niet klaar voor.

We hebben allebei fouten gemaakt: ik dacht dat je zou veranderen en je dacht dat ik niet weg zou gaan

Ik weet dat ik overdrijf, ik weet dat mijn angst meestal niet klopt, maar ik kan niet tegen mezelf ingaan als ik weet wat ik heb meegemaakt.

Ik weet dat mijn hart wordt bewaakt en dat de muren te hoog en te dik zijn om ooit nog door iemand te worden gebroken. Mijn hart heeft zijn les geleerd. Ik ook.

Liefde klinkt zo magisch en wonderbaarlijk. Verliefd zijn is als weten dat je in staat bent om je hart aan je mouw te dragen en nergens bang voor te zijn, omdat je dapper genoeg bent.

Ben daar geweest, heb dat gedaan.

Je bracht me door de hel en je noemde het liefde

Tegenwoordig klinkt liefde gewoon als hartzeer en dat komt allemaal door jou.

De manier waarop je ogen fonkelden elke keer dat je me vertelde dat je van me hield en de manier waarop je glimlachte als ik huilde, die twee dingen gingen niet goed samen, omdat ik nooit wist wat ik van je moest denken, wat ik van ons moest denken.

Ik dacht dat liefde soms pijn moest doen, dat het veel zorg en aandacht nodig had. Ik dacht dat ik mezelf aan jou moest bewijzen om van me te houden.

Ik moest je laten zien dat ik je liefde waard was.

Toen het lichamelijk pijn begon te doen, zag ik dat er iets mis was. Ik zag dat, wat ik ook deed, 'liefde' nooit goed voelde.

Je bracht me door de hel en je noemde het liefde

'Liefde' deed me pijn en 'liefde' vernietigde mijn hart.

Ik hield zo oprecht en zo onzorgvuldig. Ik hield van je zonder te zien hoe slecht je voor me was en dankzij jou ben ik bang om weer lief te hebben.

Ik ben bang om verliefd te worden, dus die man die zo hard zijn best doet en mij al zijn genegenheid geeft, maakt geen kans om in mijn hart te komen.

Ik word zo bewaakt dat ik zelf mijn hart niet kan vinden in deze orkaan van emoties.

Ik ben gewoon uitgeput van het vallen en word nooit betrapt door de persoon die ik hoop dat er voor me te zijn en behandel me zoals ik denk dat ik het verdien om behandeld te worden.

Ik ben uitgeput omdat ik zoveel verwacht en nooit krijg wat ik verdien. Ik ben uitgeput van mijn angst om voor de honderdste keer in de steek gelaten te worden, gewoon omdat ik 'te veel' liefhad.

Mijn borst is zwaar, maar hij blijft hangen, waardoor hij een beetje lichter aanvoelt.

Het is alsof je weet dat er een remedie is voor al je problemen, maar je weigert het in te nemen, omdat je de hele tijd gif voor een remedie hebt aangezien en je gewoon je gevoel niet meer vertrouwt.

Dus hier ben ik nu, kijkend naar de persoon in de spiegel die zo bang is om lief te hebben, haar te vragen of er iets is dat ik voor haar kan doen om het beter te laten voelen, om het minder pijn te doen.

Maar ze kijkt me wezenloos aan omdat ze geen energie meer heeft. Maar ze komt wel goed. het komt goed met mij.

Ik zal leren leven met mijn teleurstellingen, want soms leer je zo wat je waard bent.

Het komt wel goed, maar ik heb tijd nodig om te genezen; dat is cruciaal. Ik kan mezelf niet van de ene op de andere dag repareren en ik probeer het niet eens.

De wereld probeert me te dwingen op te schieten, maar het kan me niet schelen.

Mijn hart is kwetsbaar en ik wil niet dat het weer breekt. Daarom zal ik het nog een tijdje veilig in mijn borst houden.