Waarom ben ik nooit genoeg ?!

Ze zit daar altijd in stilte, verzonken in haar gedachten. Gedachten van verdriet ... Dat verdriet verandert in woede, die woede verandert in tranen, totdat ze in slaap valt van uitputting.

Ze weet hoe het gaat, het eindigt altijd op dezelfde manier, ze hoeft het niet meer te voorspellen, het staat al voor haar, lachend in haar gezicht, dat zinkende gevoel in haar maag dat maar al te bekend is, een vertrouwdheid die haar achtervolgt , keer op keer. Dat gevoel van volledige afwijzing, onzekerheid en verlies van eigenwaarde.

Ze vraagt ​​zich af: "Waarom ben ik nooit goed genoeg ?!"

Ze is een positieve vrouw, ze houdt van lachen, ze is zorgzaam, liefdevol, speels. Ze is attent, leuk en gepassioneerd. Ze kent haar eigenwaarde ... Maar waarom zien ze het niet? Waarom blijft ze gekwetst, in pijn en alleen achter??

Waarom ben ik nooit genoeg?!

Ze heeft geprobeerd veel verschillende rollen te spelen om in de vorm van iemand anders te passen; ze is de pittige, onafhankelijke vrouw die zoveel mannen zoeken, ze speelde het cool, ze speelde het niet zo cool; ze wordt uiteindelijk elk personage dat ze niet is.

Altijd jezelf zijn… Maar wat gebeurt er als ze dat doet? Niets ... Het verloopt allemaal op dezelfde manier.

Je kunt maar zo vaak in je achterhoofd houden dat 'jij het niet bent', maar wat als het dat wel is? Wat als er iets mis is met haar, iets waar anderen niet echt mee willen verbinden? Is ze niet aantrekkelijk genoeg? Houdt ze zichzelf niet correct vast? Zien mannen 'seks' alleen als ze naar haar kijken en zich terugtrekken als ze beseffen dat er meer aan haar is dan alleen lichaamsdelen? Waarom kan ze niemand opsluiten??

Ze krijgt te horen: "Er is niets mis met jou, er is iets mis met hen!" Wat is er met elke man die ze ontmoet? Misschien is het waar, misschien trekt ze de verkeerde jongens aan, maar hoe zou ze het nog weten? Realiteit en fantasie vervagen in één totdat ze verblind is.

Ze bekijkt zichzelf lang in de spiegel om te proberen te analyseren wat ze verkeerd doet. Waarom ze nooit goed genoeg is voor iemand. Waarom elke keer dat ze probeert om dicht bij iemand te komen, ze in dezelfde hartverscheurende situatie terechtkomt als de vele keren ervoor.

Waarom ben ik nooit genoeg?!

Ze is zo gewend aan dit gevoel, ze is gevoelloos geworden; ze is er zo aan gewend geraakt om teleurgesteld te zijn dat ze het niet eens meer verwacht, ze weet het gewoon. Ze is moedeloos.

Nu probeert ze weg te rennen voor iedereen die binnen een mijl van haar komt, omdat ze bang is om opnieuw afgewezen te worden; ze wil niet alleen in haar kamer zitten huilen omdat ze nooit genoeg is. Ze wil niet naar haar telefoon zitten kijken, wachtend tot het onvermijdelijke gebeurt ... Ze kent de oefening ... Het telefoontje of de sms die nooit komt ... Of de boodschap om haar te vertellen wat ze de hele tijd heeft gevoeld. De aanmatigende boodschap dat ze voor niemand goed genoeg zal zijn.

Dit is een puzzel die ze nooit zal begrijpen of overwinnen, dit is iets dat nu in haar is ingebouwd - verdrietig maar waar.

Hoe kan ze vertrouwen? Hoe kan ze weten of iemand oprecht tegen haar is? Hoe kan ze weten dat ze goed genoeg is voor iemand als alles wat ze ooit heeft gezien, gekend en gevreesd het ergste is?

Ze krijgt te horen dat ze zullen bellen ... Het telefoontje gebeurt nooit, de excuses worden vertienvoudigd, de datums worden geannuleerd, de tweede, derde en vierde kans worden gegeven en misbruikt, de sms'jes worden minder totdat de communicatie helemaal stopt. De beloften worden nooit nagekomen, maar ergens diep in de oceaan begraven. Hoe moet ze daarmee werken? Hoe moet ze zich hierna voelen? Hoe moet ze geloven dat ze genoeg is ?! Ze is niet voor hen.

Ze verdrinkt, ze is in de war, ze is altijd degene die wegloopt omdat ze in paniek raakt als ze voelt dat wat ze voelt het onvermijdelijke is - dus vertrekt ze voordat ze wordt verlaten.

Waarom ben ik nooit genoeg?!

Als ze wegloopt, komen ze haar achterna rennen ... Het is alsof ze haar elastiek houden. Ze willen plotseling deze intrigerende vrouw leren kennen nadat ze zich heeft afgekeerd van wat haar pijn doet. Ze is zo wanhopig om het goede in mensen te zien, ze geeft ze meer kansen dan ze verdienen. Toen lieten ze haar weer helemaal in de steek. En zie je ... Dit is geen eenmalige gebeurtenis; dit is helaas haar leven nu.

Elke dag vraagt ​​ze herhaaldelijk waarom ze niet goed genoeg is en elke keer vraagt ​​ze zichzelf af dat, een stuk van haar scheuren, ze op een dag helemaal kapot zal zijn.

Wat elk van deze 'mannen' niet beseft, is dat het meisje dat ze zoveel pijn hebben gedaan, hoe klein het ook in haar is opgebouwd, er geen weg meer terug is als ze eenmaal het vertrouwen, de hoop en het respect voor hen heeft verloren. Als ze dat eenmaal kwijt is, wordt een klein beetje van haar licht gedimd totdat ze zichzelf weer oppakt. Dit is een patroon dat ze als haar broekzak kent.

Elk stukje van haar zelfrespect dat ze hebben afgebroken, maakt het alleen maar moeilijker voor de juiste man om haar muren neer te halen. Ze is niet kwetsbaar maar sterk, maar zelfs sterke vrouwen kunnen wankel op hun benen komen te staan.

Voor haar zal er altijd iemand zijn die beter is dan zij, want anders is haar nooit getoond. Ze weet wat ze te bieden heeft-en het wordt misbruikt totdat er niets meer over is.

Voor haar is deze behandeling wat ze mag verwachten van elke man die ze haar leven binnenlaat, toch?

Ze heeft zichzelf niet verloren, ze heeft het vertrouwen verloren in het vinden van een goede man, een man die haar voelt, begrijpt, haar wil. Een man die echt van haar zal houden, haar zal beschermen en er voor haar zal zijn. Hoe lang kan ze wachten op de man die haar zegt: "Je bent genoeg"?!

Ze wil van iemand zijn, ze wil geen eenzame wolf meer zijn. Ze wil bij iemand horen en met iemand groeien. Ze vraagt ​​niet om de wereld, maar slechts een stukje ervan.

Ze wil dat iemand haar tranen droogt, niet creëert. Ze is geen speelgoed, ze is geen emotionele bokszak. Ze is een braaf meisje, met een goed hart. Ze verdient het om bemind te worden.

Zij die dit leest, die hetzelfde heeft meegemaakt als het meisje dat dit schrijft, zal dit gevoel maar al te goed kennen, net als zij. Het is overweldigend, vermoeiend, uitdagend en vooral ontmoedigend.

Niemand zou zich alleen moeten voelen, zich als een optie moeten voelen, zich ongewenst moeten voelen of zich af moeten vragen wie ze zijn.

Misschien zijn mensen zoals ik voorbestemd om alleen te zijn, misschien zal er nooit een dag komen dat ik net als de anderen overrompeld zal worden. Misschien, heel misschien, moet ik genoeg zijn voor mij. Dat vind ik prima, maar maak me onderweg niet kapot.

Ik ben 'zij' en ze zijn 'hen'; misschien zal op een dag mijn geloof worden hersteld, maar tot die dag, mijn hart blijft veilig achter slot en grendel, want alleen zijn is waar ik het veiligst ben.

Van
Het ongewenste

door Leya Hutton