Waarom duw ik mensen de waarheid achter je angsten weg?

Je duwt mensen weg - dat is gewoon jouw ding, is het niet?

Desondanks blijf je je afvragen waarom je mensen niet binnen kunt laten, en toch, telkens als er iemand bij je in de buurt komt, doe je hetzelfde opnieuw. Je sluit alles af, en je duwt ze nog verder weg.

Je bouwt je muren weer op en die persoon blijft zonder jou achter.

Je neemt niet eens de moeite om het uit te leggen, omdat je vaak merkt dat je niet weet waarom je het in de eerste plaats doet. Het is dus gemakkelijker om gewoon weg te gaan zonder een spoor achter te laten dan iets uit te leggen waarvan je niet zeker bent.

10 Irrationele angsten die alle mannen hebben in relaties

U wegduwen iedereen die voor je kan zorgen - waarom is dat?

'Je kunt mensen niet altijd wegduwen. Op een dag zal niemand terugkomen. ”- The Dear One

Niemand kan zo hard voor je zijn als voor jezelf. Niemand kan je zo neerhalen als jij het jezelf aandoet.

Je hebt veel te veel meegemaakt. Niemand kan het trauma en het verlies dat u in uw jonge leven heeft doorstaan, doorgronden.

Miserable People: 19 gewoonten van chronisch ongelukkige mensen

Niemand weet die dingen, want je laat niemand zien waar je mee te maken hebt.

Je laat nooit iemand zo dicht bij je zijn. Op het moment dat iemand te dichtbij komt, doe je een stap terug. Je creëert altijd een kloof tussen jullie, nietwaar??

Ongeacht wat je hebt meegemaakt in het leven, je probeert het goede in mensen te zien. Je doet je best om te geloven dat er betere dagen in het verschiet liggen, maar je geeft jezelf nooit genoeg ruimte om die goede dagen echt binnen te laten.

Soms is het gewoon niet mogelijk om helder te kijken naar de dingen die op je af komen. Er zit altijd een dosis scepsis en twijfel in je.

Jij bent het type persoon dat aan iedereen denkt behalve aan zichzelf. Je bent altijd de laatste persoon op je prioriteitenlijst.

Miserable People: 19 gewoonten van chronisch ongelukkige mensen

Jij bent het type persoon dat er in een oogwenk voor iedereen is en de eerste die de rest van de wereld gelukkig maakt, ook al verdienen ze het niet.

Je was niet goed genoeg voor de mensen van wie je hield toen je opgroeide.

Er was altijd dat 'iets' dat ze van je verwachtten, en wat je ook deed, het was gewoon niet genoeg. Niemand heeft je verteld dat dit niet jouw schuld is.

Je bleef maar denken (en je blijft maar denken) dat je de pijn verdient die je in het leven krijgt.

Je voelt op de een of andere manier dat je het voor jezelf hebt veroorzaakt - je moet iets verkeerd hebben gedaan, dus nu geeft God 'de gunst terug', en je durft er nooit aan te twijfelen.

Je hebt het gevoel dat je ergens de prijs voor moet betalen, maar je kunt je hoofd er gewoon niet omheen wikkelen wat dat is.

Dus als je alleen eindigt met je duisternis, blijf je knikken als die duisternis je komt omhelzen, en je omarmt het met verdriet in je ogen.

Je laat mensen het gewoon niet zien.

Je weigert het slachtoffer te zijn. Je hebt besloten om niemand je op je knieën te laten zien. Dus wat het leven ook naar je toe gooit, je doet het alleen.

Niemand zal ooit je tranen te zien krijgen, want je blijft geloven dat als je één ding laat zien, niets je ervan weerhoudt om je huid bloot te leggen.

Als je het allemaal loslaat, ben je bang dat je nooit meer kunt stoppen, en het zal mensen alleen maar meer wegjagen ... en dat is wat je het meest bang maakt.

Je wilt mensen niet wegjagen. Daar kun je niet mee leven. Je duwt ze liever weg. Dat is iets waarmee u kunt leven.

Het is nooit het juiste moment.

Er is altijd iets belangrijkers dan relaties, van een band met mensen. Je hebt altijd zoveel op je bord, en je kunt gewoon niets anders aan. Het is beter om te wachten.

Er is altijd iets kleins dat je ervan weerhoudt iemand binnen te laten.

Er is altijd een kleine fout of een onvolkomenheid, en vanwege die fout kun je die persoon gewoon niet in je leven toelaten. Het creëert gewoon een muur tussen jullie twee die onoverkomelijk is.

De echte waarheid is dat je bang bent.

Je bent gewoon te bang om het toe te geven, of je bent gewoon te bang om mensen binnen te laten. Je blijft deze stomme excuses vinden om jezelf te troosten met.

Excuses die ervoor zorgen dat iedereen wegduwt, zich beter voelt. Alleen doet het dat nooit.

Je blijft je acties rationaliseren terwijl ze in feite niets met rede te maken hebben. Het draait allemaal om je hart, en je hart is bang.

Zo wil je niet zijn. Je wilt niet bang zijn en je wilt mensen niet wegjagen. Het is gewoon veel minder pijnlijk om ze weg te duwen eerste dan ze binnen te laten en ze alleen te zien weglopen.

Het punt is, en je zou het voor niets in deze wereld toegeven, je wilt gewoon dat iemand je vertelt dat het oké is.

En het is oké. Echt, het is prima.

Iemand zal langs komen en bewijzen dat je ongelijk hebt, oké?

Iemand die je zal laten zien dat de wereld niet zo donker en verwrongen is als jij het in je hoofd doet lijken.

Er zijn zoveel geweldige mogelijkheden voor jou, en je weigert ze gewoon te zien. Er zijn zoveel mensen die goed zijn voor jou en je ziel - je hoeft alleen maar je ogen te openen om ze te zien.

Er zal een persoon komen die je waarde zal kunnen zien en die je zal laten zien hoe waardig je bent.

Hij zal degene zijn die u zal bewijzen dat er mensen zijn die u verdienen, en mensen die u gelukkig kunnen maken. Er is iemand die je geen pijn zal doen, weet je.

Je moet daar gewoon wat langer blijven hangen.

U zult weten wanneer de 'juiste' persoon uw leven binnenkomt - duw deze gewoon niet weg.

Als die persoon komt, zal hij alles beter laten lijken. Hij zal een manier hebben om je een sterk, krachtig en mooi gevoel te geven.

En als die persoon je leven binnenkomt, gun jezelf dan het voorrecht om bemind te worden op de manier waarop jij het verdient.

Duw deze niet weg, want hij zal degene zijn die eindelijk alles de moeite waard laat lijken.