Thefinancely
Voor het leven van mij, ik weet niet waarom mijn liefdesverhaal eindigde als een enorme teleurstelling.
LiefdeStop alsjeblieft met het krijgen van mijn hoop, want we weten allebei dat je me nooit kunt geven wat ik nodig heb
Ik begin te denken dat iemand me heeft vervloekt en alle klootzakken mijn kant op heeft gestuurd.
Ik had geen andere redelijke verklaring.
LiefdeWees alsjeblieft niet zoals iedereen
Ik heb behoorlijk wat zielonderzoek gedaan, misschien heb ik zelfs overdreven met overdenken en zelfkritiek.
Ik kon niet anders dan denken dat ik degene ben die mijn kansen op liefde saboteert.
LiefdeWees alsjeblieft niet zoals iedereen
Ik legde alle schuld voor mijn liefdeswrakken bij mij neer - wat niet zo moeilijk was als ik gewend ben aan mannen die graag de slachtoffers speelden en alles was sowieso altijd mijn schuld, dus het was normaal dat ik dacht dat.
Het kostte veel tijd en moeite om mijn zelfvertrouwen te herstellen en genoeg kracht te krijgen om dat slechte gevoel van me af te schudden, en ook al ben ik misschien niet perfect, ik weet nu dat ik liefde waard ben.
Ik moest me gewoon realiseren dat er niets mis is met mij.
De datingwereld zit gewoon vol met giftige mannen, en goede zijn zo zeldzaam dat ze bijna nooit mijn pad kruisen.
Ik wil in liefde geloven, maar ik weet niet hoe. Door hetzelfde oude verhaal te herhalen, vraag ik me af of ik ooit liefde zal vinden.
Alles ging prima. We stuurden elkaar elke dag een sms.
We zagen elkaar vaak. Hij was zo in me, en hij deed zijn best om een deel van mijn leven te zijn, totdat hij dat op een gegeven moment niet meer wilde.
Dit korte scenario lijkt het verhaal van mijn leven.
Elke keer als ik hoop en begin te geloven dat ik met iemand ben met wie ik een relatie kan opbouwen, valt alles binnen enkele seconden naar beneden.
Alle inspanningen worden marteling. Alle teksten blijven op de leesbewijzen staan of komen te laat aan.
Mijn glimlach verandert in tranen. Ik ben elke keer meer gebroken en het is moeilijk voor mij om mezelf op te heffen.
Het is moeilijk te geloven dat mijn nog lang en gelukkig leven ergens voor me is en dat ik een positieve instelling heb over relaties wanneer elk nieuw geweldig begin slechts de rust voor de storm is.
Ik ben zo op mijn hoede geworden dat elke keer dat ik aan iets nieuws begin, ik verwacht dat het eindigt, en ik kan het niet helpen dat ik me zo voel.
Ik doe mijn best om een open geest en een open hart te behouden en positief te blijven, maar soms lijkt het onmogelijk.
Als je zo vaak wordt gespeeld als je je best doet - en als het niet lukt - word je ontmoedigd en vol angst.
Ik ben helemaal uitgeput en uitgeput, en ik begin me af te vragen: "Waar is in godsnaam mijn charmante prins, en waarom duurt het zo lang voordat hij bij mij komt?"
Waarom kan ik deze puinhoop niet overslaan en direct naar het gedeelte gaan waar ik een liefdevolle, gezonde en toegewijde relatie heb? "...
Daar heb ik de antwoorden niet op. Toch heb ik een krankzinnige en ongegronde hoop dat alles goed zal komen.
Dat er na deze hel enige zegeningen zullen zijn, puur geluk na teleurstellingen en onbeschrijfelijke liefde na de ergste liefdesverdriet.
Ik geloof dat al mijn exen er waren om me lessen te leren over liefde en leven.
Hun enige doel was om me voor te bereiden op het echte werk ... voor de man met wie ik mijn eeuwigheid zou moeten doorbrengen.
Ik moet toegeven dat ik veel heb geleerd. Ik was verbrijzeld en hersteld. Ik ben gegroeid, ik ben geëvolueerd en ik word langzaamaan de persoon die ik altijd had moeten zijn.
Ik ben in de fase van mijn leven waarin ik verliefd op mezelf word en mijn leven op mijn eigen voorwaarden leef.
Ik ben in dat stadium van mijn leven dat ik moe ben maar ondanks alles nog steeds wandel.
Ik bevind me in dat stadium waarin ik liever op een echt iemand wacht dan een dag te verspillen aan iemand die mijn liefde niet waard is.
