Ik hou van je, maar ik moet je laten gaan

Beste "Undestined Love",

Ik herinner me de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Ik mocht je niet zo veel. Het was raar. Ik mocht je niet, maar ik had de ondraaglijke behoefte om bij je te zijn.

Elk klein ding dat je zei, werkte op mijn zenuwen. Elk klein ding dat je deed, irriteerde me. Maar toch, ik wilde bij je zijn.

Liefdesstatus: Top 135 Social Media Captions For People In Love

Misschien had dat mijn eerste aanwijzing moeten zijn om je niet met je te bemoeien. Maar ik luister nooit naar wat mijn leven te zeggen heeft. Als ik iets wil, neem ik het koste wat het kost.

En ik wilde jou ...

Dus ik heb je ...

Het is echter gek - we waren echt voorbestemd. We waren gelijken, we luisterden naar dezelfde muziek, we hadden dezelfde verlangens en we deelden dezelfde droom. We waren gewoon bedoeld om perfect voor elkaar te zijn!

Volmaakte liefde: uitleggen van Sternberg's driehoekstheorie van liefde

Het enige probleem was ik.

Daarna hadden we de kans om bij elkaar weg te lopen als we het ergens niet over eens waren. Destijds kon je mijn fouten niet zien en ik de jouwe niet.

We waren jong en dwaas, we dachten dat wat we hadden genoeg was - we dachten dat het alles was wat er was. Maar dat was het natuurlijk niet.

Dat realiseerden we ons toen we trouwden en gingen samenwonen. Dat is toen de echte problemen begonnen te ontstaan. Dat is wanneer het echte leven ons hard in het gezicht raakt. Toen leerden we wat het werkelijk betekent om volwassen te zijn.

Zie ook: Er zijn 5 stadia van liefde, maar helaas stoppen veel koppels bij fase 3

Je realiseerde je dat ik wat problemen had. Heck, ik realiseerde me dat ik wat problemen had. In het verleden had niets ervoor kunnen zorgen dat ik op dezelfde plek en bij dezelfde persoon bleef als ik om welke reden dan ook niet wilde. Tot op dit punt - een punt met jou - was ik in staat om weg te rennen elke keer dat mijn vervloekte psyche begon.

Volmaakte liefde: uitleggen van Sternberg's driehoekstheorie van liefde

Deze keer wilde ik niet weglopen, maar het moest. Iets, diep in mij begraven, deed me wegrennen, verdrietig om je te verlaten.

Ik heb me nooit gerealiseerd dat ik altijd de schuld bij anderen legde als ik het altijd was. En terwijl dit allemaal gebeurde, had ik altijd het kaartje uit de kast - zonder bijlagen en zonder spijt.

Maar nu had ik jou. Ik hield van je. Ik nog steeds. Maar ik kan niet bij jou zijn.

Ik zal je leven ruïneren. Ik zal onbewust voorkomen dat je je droom leeft, omdat ik te egoïstisch ben. Ik heb echt geprobeerd het uit mijn hoofd te krijgen, maar ik kan het gewoon niet. Het eet me levend op en ik kan er niets aan doen. Ik ben me ervan bewust en toch kan ik het niet laten verdwijnen.

Ik kan de oude ziel die je bent niet begrijpen. Bijna niemand kan je begrijpen. Maar ik neem het je niet kwalijk. Ik geef anderen en vooral mij de schuld dat ik zo bekrompen ben - dat ik de mooie persoon die je bent niet kunt waarderen. Daarom moet ik je laten gaan, want ik verpest langzaam je leven. Dat wil ik niet.

Misschien zul je op een dag iemand vinden die weet hoe hij zich om en met jou moet gedragen - iemand die weet hoe hij van je moet houden en je niet tegelijkertijd pijn kan doen. Die iemand ben ik niet. Ik hou van je, maar mijn liefde doet je heel erg pijn.

Ik zie het elke dag. Ik zie het in de manier waarop je je gedraagt. Je bent ongelukkig. Wij zijn beiden. We houden van elkaar, maar we zijn ongelukkig. Over ironie gesproken ...

Hoe is zoiets zelfs mogelijk?

Zie ook: Ik zal nooit iemand zoals jij ontmoeten, maar ik moet je verlaten

Mijn liefste, ik schrijf je dit met tranen in mijn ogen en een eindeloze storm in mijn hoofd. Vergeef me mijn liefde voor het veroorzaken van je pijn; Ik probeerde gewoon van je te houden.

Maar ik heb gefaald.

Ik zal nooit stoppen met van je te houden. Het spijt me.

Vaarwel…