Ik had nooit gedacht dat je de liefde van mijn leven zou worden

Ik herinner me dat ik dacht dat ik je voor het eerst ontmoette, 'OMG, wat een idioot.' Niet echt een veelbelovende start van een liefdesverhaal. In geen miljoen jaar had ik me kunnen voorstellen dat diezelfde idioot de liefde van mijn leven zou zijn.

We zaten aan dezelfde tafel bij een huwelijksreceptie. Je was schattig, maar ik had niets gezien dat mijn aandacht zou vasthouden. Ik herinner me dat je van het ene meisje naar het andere ging, glimlachend, flirtend en dansend. Je was zelfverzekerd, knap en vol van jezelf - de ware weergave van een fuckboy.

Ik herinner me dat ik mijn vriend vertelde dat deze man 'TROUBLE' over zijn hele gezicht had geschreven. Ik wist niet dat je mijn favoriete probleem zou worden.

We hebben die avond niet veel gepraat. Net genoeg om te zien dat je een spelletje hebt en dat je gemakkelijk kunt praten. Acht van ons die aan die tafel zaten, werden na de bruiloft hele goede vrienden. We begonnen daarna heel vaak rond te hangen. Ik heb je echt heel lang als vriend gezien. Tot dat moment viel ik voor je.

We hebben allebei fouten gemaakt: ik dacht dat je zou veranderen en je dacht dat ik niet weg zou gaan

Ik kan me dat moment nog steeds voorstellen alsof ik het voor de eerste keer zie. We waren een beetje dronken. Dus we waren zo ontspannen dat we ons voor elkaar begonnen open te stellen.

Ik kan me niet herinneren waar we het over hadden. Maar ik herinner me dat moment dat ik in je ogen keek en die vonk voelde. Het was alsof ik nog nooit in mijn leven had meegemaakt.

In mijn achterhoofd had ik nog steeds het gevoel dat je een probleem was. Daarom begon ik afstand te houden en vermeed ik tijd alleen met jou door te brengen. We waren altijd onder vrienden en aan het eind van elke avond eindigden we alleen, praatten.

De chemie tussen ons was zo sterk dat ik me licht in het hoofd voelde als ik dicht bij je was. Jij voelde het ook. Het was zo duidelijk dat onze vrienden ons begonnen te plagen. Mijn hart en duidelijk mijn verlangens trokken me naar je toe en mijn brein trokken weg.

Ik was altijd degene die mijn brein volgde, mijn onderbuikgevoel volgde, maar deze keer volgde ik mijn hart.

8 Tekenen dat je niet zoveel van hem houdt als je dacht

En dat heeft me zoveel tranen gekost. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat iemand van wie ik zo veel hield, dezelfde persoon was die mij het meeste pijn deed.

Je speelde spelletjes. Je achtervolgde me tot het punt waarop ik het niet meer aankon en ik viel recht in je armen. De eerste keer dat je me kuste, klopte je hart zo hard dat het mijn kloppen bijna tot zwijgen werd gebracht.

Ik viel in je armen en ik viel zo hard voor je dat er geen weg meer terug was.

Na de kus, nadat je me het gelukkigste had gemaakt dat ik ooit was geweest, ben je gewoon verdwenen. Je hebt me gered. Je stopte met sms'en en je zou mijn telefoontjes niet beantwoorden. Je werd een geest.

8 Tekenen dat je niet zoveel van hem houdt als je dacht

Ik kon het niet geloven. Ik huilde mijn hart. Ik kon niet slapen. Ik kon niet eten. Ik kon niet ademen. Ik kon niet goed functioneren. Ik had nooit gedacht dat je me opzettelijk pijn zou doen. Ik had er spijt van dat ik mijn hart volgde.

Je belde me een paar weken later. Na ongeveer tien gemiste oproepen besloot ik te antwoorden. Je stem klonk beverig. Je smeekte me je te ontmoeten. Je wilde praten, je wilde jezelf uitleggen. Ik zei ja. Ik had sluiting nodig. Ik moest weten wat er was gebeurd.

"Ik werd bang. Je begrijpt het niet, je bent perfect. Jij bent het soort meisje met wie ik ooit zou willen trouwen. Jij bent het meisje. Jij bent degene en ik ben niet klaar om me te settelen. "

Ik wist niet waar je het over had. Wie zei er iets over het huwelijk? We waren nog maar net aan iets begonnen. Waar had je het in godsnaam over? En na uren en uren in cirkels rond te hebben gedraaid, vroeg je me het laatste wat ik wilde horen. Je vroeg me om vrienden te zijn.

Ik zei dat we konden rondhangen als we in dezelfde groep vrienden zaten, maar ik wilde niet naar je kijken wetende wat er was gebeurd. Ik was boos op je en tegelijkertijd verliefd op je. Ik wilde niet doen alsof we gewoon vrienden waren, want het deed zoveel pijn.

Ik heb veel van je gezien. Altijd onder vrienden. Altijd dichtbij maar tegelijkertijd zo ver weg. Het deed me pijn, dus ik begon die situaties te vermijden. Als ik wist dat je ergens heen ging, zou ik die keer overslaan. Ik hield afstand en maakte mijn leven gemakkelijker.

Op een gegeven moment ging ik verder. Ik had je al maanden niet gezien. En ik begon iemand anders te zien. Een goede kerel, een veilige kerel die nooit tegen mij zou kunnen spelen zoals jij deed. En ik begon me weer gelukkig te voelen. Ik heb je in het verleden verlaten. Dat dacht ik tenminste.

Toen ik je zag, bijna een half jaar later, begonnen mijn benen te trillen. Alle gevoelens waarvan ik dacht dat ze weg waren, kwamen terug. Ik wist meteen dat alles wat we hadden nog niet voor mij voorbij was.

Ik realiseerde me dat de gevoelens die ik voor je had niet terugkwamen, ze kwamen gewoon uit mijn schuilplaats. Omdat ik ze ergens ver terug, in mijn hart, had verstopt en ik weigerde ermee om te gaan. Ik ben nooit over je heen gekomen, ik hield mezelf gewoon voor de gek.

Je vroeg me of ik van hem hield, en ik zei ja, wetende dat ik loog op het moment dat ik die woorden uitsprak. Ik wilde je gewoon pijn doen. Ik wilde gewoon dat je dezelfde pijn voelde die je mij had bezorgd.

Dat is me gelukt. Ik zag je afbrokkelen voor het eerst sinds ik je kende. Meneer Tough Guy zat bijna op zijn knieën, brak vlak voor me, vertelde me dat hij stom was geweest, dat hij een grote fout had gemaakt, dat hij hoopte dat we ooit samen zouden zijn.

Ik zei: "Het is te laat voor ons."

Je zei: "Het is nooit te laat voor ware liefde."

Ik dacht dat dat maar een van die clichématige dingen was die mensen zeggen. Ik geloofde het op dat moment niet. Ik kon mezelf niet toestaan ​​je weer te vertrouwen. Ik was er zeker van dat je weer zou verdwijnen zodra je me terug had.

Ik herinner me dat ik daarna naar huis ging, huilend, niet in staat op adem te komen.

Dagen gingen voorbij en je zat constant in mijn gedachten. Ik kon niet meer voor mijn gevoelens vluchten. Ik moest de waarheid onder ogen zien en de man met wie ik aan het daten was, verlaten. Ik kon niet bij hem blijven wetende dat al mijn liefde bij jou was. Ik had hem niets te geven. Als ik bleef, zou het erger zijn geweest dan vals spelen.

Ik koos ervoor om alleen te blijven. Ik kon niet bij je zijn omdat ik je niet kon vertrouwen. Ik was te bang voor dat soort risico's. Ik dacht dat het een soort spel was dat je aan het spelen was en je zou je vervelen zodra je me te pakken had.

Ik koos mij. Ik was meer dan een jaar vrijgezel. Ik vond een paar maanden een baan in het buitenland en toen ik thuiskwam, vond ik een nieuwe.

Ik deed mee aan een danswedstrijd, ik ontmoette nieuwe mensen, ik deed vrijwilligerswerk bij een dierenasiel, ik ging elk weekend wandelen. Ik deed dingen voor mij, dingen die ik altijd al wilde doen en nooit deed en dingen die op dat moment goed voor me leken.

Ik was mezelf aan het ontdekken. Ik voelde me op mijn gemak alleen te zijn. Ik voelde me levendiger dan ooit in mijn leven. Ik was vervuld. Ik was helemaal alleen gelukkig, maar je zat nog in mijn hart.

Ik wist dat het niet voorbij zou gaan. Dus toen je die zondagochtend belde, was ik zo blij om je naam op het scherm te zien. Je zei dat je wilde praten. U zei: "Laten we afspreken."

Dus dat hebben we gedaan.

Mijn hart was in mijn mond de hele tijd dat we spraken. Je handen trilden en je kon niet stilzitten. We hebben uren gepraat over alles en niets. We hadden het meestal over ons.

Je vroeg me om een ​​tweede kans. Je zei dat ik op je moest wedden en dat je ervoor zou zorgen dat ik nooit spijt zou krijgen van die beslissing. Je vroeg me je nog een keer te vertrouwen. En voor de eerste keer voelde het alsof mijn hart en mijn brein synchroon liepen. Ik voelde me geliefd.

Tegen alle verwachtingen in nam ik het risico. Ik heb al mijn weddenschappen op jou geplaatst en ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Je hebt al je angsten weggenomen. Je liet me de mijne vergeten. Je laat me elke dag zien dat ik de liefde van je leven ben.

Je bleek het beste te zijn dat me is overkomen. Je bent nu iemand die ik nooit had gedacht dat je zou zijn. Jij bent mijn 'altijd en voor altijd'.