Ik heb eindelijk geaccepteerd dat je niets meer was dan een zware les

De moeilijkste lessen in het leven beginnen vreedzaam, zonder enig teken van gevaar. Daarom heb ik je nooit herkend als iemand die giftig is.

Je was het dichtst bij perfectie toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Je hebt bergen verzet en over water gelopen om me gelukkig te maken.

Het voelde alsof je te mooi was om waar te zijn, en het blijkt dat je dat ook was.

Dat perfecte begin was slechts een hulpmiddel dat u gebruikte om mij onder uw bevel te houden. Je was niets meer dan een emotionele manipulator die ik niet kon herkennen totdat het te laat was.

Ik heb eindelijk het feit geaccepteerd dat ik altijd een beetje kapot zal blijven

Ik denk dat daarom emotionele manipulatie zo krachtig en destructief is, omdat je niet weet dat je een slachtoffer bent.

Je beschouwt het als iets normaals omdat je niet kunt geloven dat iemand in staat zou zijn om je liefde tegen je te gebruiken.

Nu ik terugkijk, kan ik duidelijk het patroon zien. Je klampte je vast aan elk woord dat ik ooit zei.

Je luisterde aandachtig en ik had zoveel geluk dat ik iemand had die zoveel om hem gaf dat hij in elk aspect van mijn leven geïnteresseerd was. Ik had geen idee dat woorden je favoriete wapen waren.

Dit is hoe ik accepteerde dat we klaar waren

Je wist precies hoe je elk woord moest verdraaien, zodat het bij je paste.

Je zou woorden gebruiken om dat schuldgevoel bij mij op te wekken.

Elke keer dat ik wat tijd voor mezelf wilde, als ik met mijn vrienden wilde rondhangen of ergens heen wilde gaan zonder jou, zei je geen woord of deed je alsof dat oké voor je was en elke keer moest ik mijn contributie betalen wanneer ik thuiskwam, want alles wat ik van je kreeg was onwetendheid en de stille behandeling.

Een paar weken later, toen we zouden vechten, wreef je het allemaal in mijn gezicht en vertelde me hoe je altijd als laatste kwam en dat alle anderen belangrijker waren dan ik.

Beetje bij beetje nam ik afstand van mijn vrienden zonder dat ik het door had. Je wilde mijn volledige aandacht.

Dit is hoe ik accepteerde dat we klaar waren

Je kon het niet uitstaan ​​dat ik plezier zou hebben zonder jou. Maar als het op jou aankwam, waren de regels anders.

Je kon uitgaan wanneer je maar wilde, waar je maar wilde.

Je zou laat thuiskomen terwijl je naar alcohol ruikt en zelfs als ik iets zou willen zeggen, zou het zinloos zijn, omdat je me onmiddellijk zou afsluiten.

Je wist precies wat je moest zeggen en wanneer je het moest zeggen om me het gevoel te geven dat ik de schuldige was. Niet slechts één keer, maar in elke situatie waarin we ooit zijn geweest.

Je was zo goed in het spelen van het slachtoffer dat zelfs als je iets onvergeeflijks zou doen, ik uiteindelijk medelijden met je zou krijgen.

Ik voelde me gekooid. Je hebt me in de val gelokt met je manipulaties. Ik had het gevoel dat ik nergens heen kon gaan of iets goed kon doen zonder je van streek te maken.

Je gaf me altijd het gevoel dat ik niet genoeg was. Alsof ik onder je was. Je hebt op mijn onzekerheden gejaagd.

Je verpakte beledigingen in grappen. Je zou altijd je 'wijsheid' met mij delen en mij advies geven over alles wat met mijn leven te maken heeft.

Je deed altijd alsof je beter wist en alles wat je zei of deed was 'voor mijn eigen bestwil'.

Je zou me naar beneden halen, me een waardeloos gevoel geven en dan zou je weer teruggaan naar je lieve, liefdevolle, beschermende modus, zodat ik me gezegend kon voelen omdat ik jou in mijn leven had.

Maar je was geen zegen, je was meer een vloek.

Degene waaraan ik niet kon ontsnappen totdat je wegliep uit mijn leven en naar je volgende slachtoffer ging.

Dat waren uw woorden, wat ook mijn schuld was vanwege redenen die onverklaard bleven.

Ik kan niet zeggen dat ik opgelucht was toen je geen deel meer uitmaakte van mijn leven. Ik was verpletterd en kapot. Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven had verloren.

Ik heb je gemist. De eerste maand of zo kon ik mijn tranen niet stoppen.

De tranen stopten geleidelijk; Ik weet niet precies op welk punt precies, maar er was dat moment waarop de tranen mijn zicht helder maakten en ik je duidelijk kon zien.

Ik kon zien wat een manipulatieve klootzak je werkelijk was.

Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me vrij, ik voelde me zo goed. Ik had het gevoel dat ik weer kon ademen. Het was gemakkelijk om dat te doen als je niet meer met mijn hoofd bezig was.

Het voelde zo goed en het gaf me de extra kracht die ik nodig had om alles terug te krijgen wat je voor me had afgenomen.

Het kostte me veel tijd om dat vertrouwen en de eigenliefde te vinden die je van me afnam. Ik realiseerde me eindelijk dat ik genoeg ben en dat ik nooit iemand anders zou moeten toestaan ​​om me te behandelen alsof ik minder ben.

Mijn geest en mijn ziel hebben nu vrede omdat ik blij ben met wie ik ben. Ik zal niet toestaan ​​dat iemand me nog een kooi geeft.

Het lijkt belachelijk om het nu te zeggen, maar toen dacht ik dat ik nooit over je heen zou komen. Ik dacht dat de schade die je veroorzaakte blijvend was en de pijn die ik voelde ongeneeslijk was.

Wat ik niet zag, was dat hoewel de littekens er nog waren, ik veel sterker was dan ik mezelf had toegegeven.

Ik was heel lang zo boos op je. Ik kon niet verwerken dat iemand die mijn hart had, me zo erg zou kunnen kwetsen.

Maar ik ben niet meer boos. Ik accepteerde eindelijk dat dit onvermijdelijk was. ik heb je vergeven.

Ik heb mezelf vergeven dat ik zo lang ben gebleven en ik denk na al die tijd bijna nooit aan je. Je hebt geen macht meer over mij of mijn leven.

Ik heb eindelijk geaccepteerd dat dingen zo moesten gaan, zodat ik kon leren hoe ik echt gelukkig kon zijn. Zodat ik kon leren hoe liefde er nooit uit zou moeten zien.

Je was niet de liefde van mijn leven, je was de zwaarste les van mijn leven. Degene waarvan ik geen andere keuze had dan te leren.