Mijn leven werd veel beter nadat ik geen tweede kansen meer gaf

Je weet wat er gebeurt. Je ontmoet een geweldige kerel en je denkt dat hij er voor je zal zijn en van je zal houden tot het einde der tijden.

Maar hij doet het niet. Hij behandelt je niet zoals jij behandeld wilt worden. Hij breekt je hart of hij voldoet gewoon niet aan je normen. Wat daarna komt, weten we allemaal: het uiteenvallen.

Na een tijdje wil je naar hem teruggaan en alles gewoon doorpraten. Je mist het gelach, zijn knuffels, de manier waarop zijn lippen bewogen toen hij je naam uitsprak.

Je mist jullie twee samen. En wat doe je? Je gaat terug naar hem. Je geeft je relatie een tweede kans, ook al zag je bij elke stap om bij hem terug te komen, rode vlaggen die je vertelden dat niet te doen.

Ze hield nooit op van je te houden, ze liet het gewoon zien

Zie je, dit type persoon was ik, met elke vriend die ik ooit heb gehad. Ik zou altijd de goede tijden missen en gewoon teruggaan naar mijn ex zonder een speciale reden anders dan eenzaamheid.

Ik heb het zelfs eens uitgemaakt met mijn vriend, zodat hij zich kon verontschuldigen en we uren later weer bij elkaar konden komen. Begrijp me niet verkeerd, dit waren geen kleine dingen waarvoor ze zich verontschuldigden.

Op de een of andere manier was ik altijd degene die verliefd zou worden op deze mensen die gerepareerd moesten worden en die mij nodig hadden om er voor hen te zijn.

Dus als ze me begonnen te beledigen of neer te halen, zelfs als ze mijn eigen emoties niet waardeerden, zou ik het met ze uitmaken, want dat was het slimme om te doen, toch?

Ik heb geen tweede kans meer om aan jou te verspillen

Maar mijn hart zou pijn doen en ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan hoe eenzaam ik me voelde.

Dus besloot ik te gaan zitten en alles goed door te denken. Ik had echt een gedachtenmonoloog om te zien waarom ik dat deed en hoe ik het kon stoppen omdat de dingen snel escaleerden.

Ik ben nooit lang in een relatie gebleven omdat ik wist dat als we uit elkaar gingen, we weer bij elkaar zouden komen.

Dit was de belangrijkste reden waarom ik altijd zo verdrietig en ongelukkig was met mijn leven!

Ik wilde veranderen. Ik heb eerst mijn exen afgesneden. En dan al die achterstekende vrienden omdat ik die vreselijke mensen gewoon niet meer in mijn leven wilde hebben. En dat is het punt waarop mijn leven begon te veranderen.

Ten eerste begon ik in te zien hoe kwetsbaar ik me voelde zonder dat iemand er constant voor me was en ik oefende zelfliefde en wijdde al mijn tijd aan een nieuwe hobby. Waarom niet?

Ik heb geen tweede kans meer om aan jou te verspillen

Ten tweede ontdekte ik delen van mezelf die voorheen ongezien waren. Ik heb mezelf en alles wat ik was opnieuw uitgevonden.

Ik wilde niet meer dat behoeftige meisje zijn. Ik wilde een vrouw worden. Een vrouw die voor zichzelf kon zorgen.

Voordat ik de beslissing nam om te veranderen, werd ik 's ochtends wakker met de wens dat ik niet alleen was, met de wens dat er iemand was om me goedemorgen te kussen.

Al snel leerde ik dat de ochtendzon mij goedemorgen vertelde. Het is zoveel mooier om zelf koffie te drinken, omdat je niet de hele tijd iemand nodig hebt om met je te praten.

Maar het belangrijkste dat ik heb geleerd, is dat giftige mensen, voor wie ik kwetsbaar en liefdevol ben geweest, niet langer in mijn leven zijn en dat ik mezelf moet bedanken.

Geen nepglimlachen en gebroken beloftes meer. Geen regels meer en het missen van die mensen die me hebben gebroken. Ik was vrij. I ben beschikbaar. Het is zo'n mooi gevoel.

Kunt u het niet zien? Voel je het niet? De bevrijding! Het is er, je hoeft alleen maar de eerste stap te zetten! Houd genoeg van jezelf om te weten wat je waard bent, want de enige die er echt toe doet, ben jij.

En alleen jij! Dus stop met jezelf weg te geven aan al die mensen die gewoon je tijd verdoen!