Daarom duurde het zo lang voordat ik wegging

Ik heb onlangs mijn relatie verbroken. Een relatie waar ik niet gelukkig mee was, maar die uiteindelijk toch jaren heeft geduurd.

Dus nu, wanneer ik uitga met mensen die me al geruime tijd kennen, vragen ze me waarom het zo lang duurde voordat ik wegging, en dit is mijn antwoord.

Het duurde zo lang voordat ik wegging omdat ik van hem hield.

Ik hield van de manier waarop hij kalm naast me sliep en de manier waarop hij me omhelsde en me dichter bij zijn hart trok.

Hoe lang duurt het om van iemand te houden (en wat beïnvloedt het)?

Ik hield van hem en zijn stem, zijn mooie ogen en de manier waarop zijn gezicht aanvoelde als hij zich een paar dagen niet schoor.

Het duurde zo lang voordat ik wegging omdat ik verblind was door die liefde.

Ik was verblind door mijn eigen gevoelens waardoor ik niet kon zien hoe hij in werkelijkheid was.

Ik zag niet hoe hij naar andere vrouwen zou kijken, ik negeerde het feit dat hij iemand sms'te, constant glimlachte, en ik negeerde het feit dat hij niet thuiskwam op het moment dat hij zei dat hij dat wel zou doen.

Laat haar niet te lang wachten

Het duurde zo lang voordat ik wegging, omdat ik niet luisterde.

Ik luisterde niet naar mijn vrienden, ik luisterde niet naar mijn familie en wat me het meeste pijn doet, is dat ik niet naar mezelf luisterde.

Ik zei meer dan genoeg tegen mezelf dat hij niet de juiste was voor mij en dat ik verder moest gaan, dat ik moest vertrekken.

Ik zei tegen mezelf dat hij niet van me hield zoals ik van hem hield en dat hij niet aan mijn zijde kon blijven, hoeveel ik hem ook probeerde te dwingen.

Het duurde zo lang voordat ik wegging, omdat ik dacht dat het beter zou worden.

Laat haar niet te lang wachten

Op een gegeven moment begon ik in te zien hoe hij gesprekken vermeed en hoe hij mijn emoties onredelijk liet lijken.

Hij zou me de hele tijd neerleggen, maar ik dacht dat het beter zou worden.

Dit was niet de man op wie ik verliefd werd en dit was niet de man met wie ik een relatie begon, dus ik dacht dat het gewoon een fase was die snel voorbij zou gaan.

Het duurde zo lang voordat ik wegging, omdat ik een goede manier moest bedenken om het te doen.

Ja, ik kwam op het punt waarop ik me realiseerde dat ik moest vertrekken omdat hij me niet meer gelukkig maakte.

Hij negeerde mijn teksten, sliep vaker wel dan niet bij een vriend en er straalde geen liefde meer in zijn ogen.

Ze waren leeg als hij naar me keek.

Ik dacht erover na hoe ik hem moest verlaten, hoe ik ervoor kon zorgen dat ik hem geen pijn deed en waarom ik er zelfs om gaf of ik hem pijn zou doen.

Dus ik ging gewoon weg.

Ik ging weg, hoewel het niet gemakkelijk was en het eindigde in een enorm gevecht over waarom ik wegging.

Hij vertelde me dat ik ondankbaar was voor zijn inspanningen, hij vertelde me dat ik hem toch niet waardig was en dat ik zijn gezelschap niet eens verdiende.

Zou je zoiets zeggen tegen de persoon van wie je houdt? Zou je zo reageren? Ik wilde gewoon mijn eigen geluk en dat van hem.

Als de relatie ons geen van beiden gelukkig heeft gemaakt, waarom zou ik dan blijven??

Toen ik hem verliet, kon ik eindelijk alles duidelijk zien.

Ik kon de emotionele mishandeling zien, de manier waarop hij me neerzette als ik mijn mond opendeed, de manier waarop hij me schuldig maakte omdat ik huilde.

Ik kon alles zien en eindelijk realiseerde ik me wat ik had meegemaakt.

Hij manipuleerde me door te denken dat ik niemand beter kon krijgen dan hij, omdat ik niemand beter verdiende.

Hoe zielig heb ik gelijk?

Die man, dezelfde man die met andere vrouwen sliep en dacht dat liegen tegen me ervoor zou zorgen dat ik er nooit achter kwam, vertelde me dat ik hem niet verdiende. Ik niet.

Ik ben er meer dan zeker van dat geen enkele vrouw ooit een man heeft verdiend zoals hij.

Hij verdiende mij niet en hij verdiende mijn geduld niet.

Dus nu kan ik eindelijk zeggen dat ik vertrokken ben. Ik ging weg en ik zal nooit meer terugkijken.

Ik ben eindelijk los van zijn greep en ik kan zien wat het allemaal was - gewoon een grote leugen waaruit ik niet kon ontsnappen.

Het duurde zo lang voordat ik hem verliet. Maar beter laat dan nooit, toch?