Aan ons allemaal die te vaak zijn gekwetst

beste allemaal,

Ik weet dat je het zat bent om sterk te zijn en je te veel te voelen. Ik schrijf dit om je te laten weten dat je niet de enige bent. Ik ben er nog.

Ik lig elke nacht klaarwakker in bed en probeer mijn gedachten de kop in te drukken en te slapen als een normaal persoon. Maar het lijkt onmogelijk.

Ik blijf me afvragen, "Waarom herhaalt hetzelfde scenario zich zo vaak in mijn leven?"

11 dingen die vrouwen doen omdat ze te vaak gekwetst zijn

Ik ben zo moe. Moe van alle soorten emoties. Moe van de liefde die door mijn vingers glipt. Moe van liefde als iets onbereikbaars.

Dus ik ren weg van alle soorten gevoelens en kom in de staat waarin ik niets voel.

Er is geen geluk, geen verdriet en geen bitterheid, slechts één groot leeg niets - complete gevoelloosheid.

Ik ben eerder in deze achtbaan geweest. Op het moment dat ik denk dat ik die ene speciale persoon heb gevonden, zie ik hem het volgende moment weggaan, ver weg van mij.

Hij verdwijnt gewoon spoorloos.

Zo houd je van een meisje dat te vaak is gekwetst

Ik blijf mezelf opnieuw onderzoeken - mijn verleden: ' Ben ik het? Ben ik de reden dat niemand blijft??

Ben ik de reden waarom al mijn relaties nergens toe lijken te leiden? ' Eigenlijk is het nergens.

Ze leiden naar dit grote gat vol pijn en teleurstelling waar ik maar moeilijk uit kan komen.

Dan word ik boos op mezelf omdat ik zo denk. Ik ben beter dan dit. Dit is niet een manier van denken waarmee ik ben geboren.

Ik ben gewoon weer moe, want elke keer als ik opsta, val ik weer terug in datzelfde verdomde gat.

Zo houd je van een meisje dat te vaak is gekwetst

Dat betekent niet dat ik zal stoppen. Ik zal mezelf oppakken en mezelf naar de oppervlakte duwen zo vaak als nodig is, want er is geen andere optie.

Ik wil geen andere opties hebben dan omhoog.

Dan begin ik de dingen vanuit het andere perspectief te zien. Ik voel me weer sterk. Dan doe ik alles wat ik kan.

Mijn humeur gaat weer omhoog en ik ben vol energie. Ik zou alles kunnen doen op dit soort momenten.

Dan verlies ik die momenten.

Nogmaals, ik voel me moe. Nu ben ik het zat om moe te zijn. Maar het is zo vermoeiend om sterk te zijn.

Het is gemakkelijker om de pijn het beste uit je te laten halen. Nogmaals, ik voel me waardeloos en depressief.

Maar ik push mezelf nog een keer omdat ik geen andere manier ken. Ik raap al mijn verbrijzelde stukken uit de bodem van dat gat waar ik in viel en breng ze terug naar de oppervlakte.

Ook al heb ik soms het gevoel dat ik geen kracht meer heb en ik zin heb om op te geven, ik vind die kracht ergens diep van binnen en ik laat haar de leiding nemen, en het lukt me.

Het lukt me en ik ben trots op mezelf dat ik slaag. Ik ben sterker dan dit alles, ook al twijfel ik aan mezelf, ook al ben ik alles beu.

Omdat ik het weet, ik zal zo vaak als nodig zijn ups en downs hebben, en ik zal ze zo goed mogelijk behandelen.

Ik zal als winnaar uit de kast komen van al deze rotzooi die het leven is.

Zie ook: Heeft het jou net zoveel pijn als het mij pijn doet??