Tot mijn 'bijna'-relatie Dit is mijn afscheid

“Hoe neem je afscheid van iemand waarvan je je niet kunt voorstellen dat je zonder kunt leven? Ik heb geen afscheid genomen. Ik heb niks gezegd. Ik liep gewoon weg."-Elizabeth, My Blueberry Nights (film)

Ik weet dat we nooit twee typische mensen waren. We zijn allebei op onze eigen manier beschadigd. We hebben elkaars duisternis ontmoet. We rennen altijd weg en rennen naar elkaar terug. Dit is als een nooit eindigende cyclus. Het lijdt geen twijfel dat dit soort demente relaties ons geen van beiden goed doen. Kijk in godsnaam naar ons! We zijn gebroken, giftig, bitter, uitgeput.

En daarom moet ik afscheid nemen.

Het is niet omdat ik een opgever ben. Het is niet omdat ik niet van je hou.

Een afscheid van mijn bijna geliefde

Je bewonderde me omdat ik nooit dingen vroeg die andere meisjes zouden vragen. Ik dacht dat dat een goed teken was. Jongen, hoe fout was ik.

Ik wil onvoorwaardelijk, echt, waanzinnig, conventioneel en onconventioneel, tot de laatste adem geliefd zijn. Naar de hel met mij als dat mijn zonde is. Ik heb het verdiend, ik weet dat ik het deed. Ik heb je heel mijn hart gegeven, maar je twijfelde er altijd aan. Je had nooit gedacht dat er zo van je hield.

Dit liefdesverhaal dat we hadden was bijna mooi, bijna perfect, bijna mogelijk. Bijna.

Je gaf me net genoeg hoop om me steeds meer te laten verlangen.

Het blijkt dat we allebei in een soort van 'bijna-geliefden'-limbo zitten.

Ik zeg je definitief gedag

Dus ik sta hier voor je en vraag je om me vrij te laten. Natuurlijk wilde ik de jouwe zijn en de jouwe alleen. Je kunt niet zeggen dat je soms niet hetzelfde wilde.

Ik zweer dat ik afscheid moet nemen, in het belang van ons beiden. Ik haat elk van de miljoen redenen waarom we het nooit hebben gehaald. Mijn hart brandt nog steeds van verlangen naar die ene reden die draaitafels kunnen zijn. Ik denk dat dat de vloek is van ons allemaal die vastzitten in een of ander verdomd bijna sprookje.

Ik sta hier voor je, en ik ben uitgeput. Deze lijdensweg heeft een slapeloze nacht te veel geduurd. Maar ik vergeet nooit mijn glimlach op te zetten. Ik wil niet dat mensen mijn angst en mijn angst om je te verliezen zien.

Bedankt voor de magische momenten die we hadden. Bedankt voor de herinneringen. Ik hoop dat we elkaar in andere levens weer zullen ontmoeten. Ik hoop het woord bijna zal daar niet bestaan.