Je brak me, dus ik liep weg - IK BEN GOED GENOEG

Aan de man die mijn hart brak.

Ik denk niet dat je beseft wat je hebt gedaan. Ik denk niet dat je begrijpt hoe je me hebt gebroken.

Ik denk dat je me helemaal niet hebt begrepen en dat is jammer, want nu ga je het horen.

Hoe kon je me dat aandoen?? Hoe kon je me mezelf in slaap laten huilen? Ik heb nooit geslapen, ik en jij wist dat.

Brieven voor hem

Voor de jongen die het hart van mijn beste vriend brak, is ze hoe dan ook veel te goed voor je

Je wist toen je eindelijk de berichten las die ik je stuurde, dagen later las je ze, en je liet me daar alleen, je reageerde nooit. Ik was dood voor jou ... Ik ben dood voor jou.

Je wist alles wat ik had meegemaakt voordat ik je ontmoette, je wist dat ik niemand binnen wilde laten.

Je hebt me gevonden, je hebt me achtervolgd, je hebt me ingehaakt. En waarvoor? Voor wat ?! Was het allemaal maar een spelletje voor jou??

'Behandel ze gemeen om ze scherp te houden', zei je. Goed gedaan kerel, want je hield me niet scherp, je duwde me zoveel weg, je verloor me.

Liefde

Dit is waarom ze uiteindelijk wegliep

Ik had mijn hoede stevig op mijn hoede om mezelf te beschermen en mijn hart te beschermen. Ik wilde de pijn niet voelen om iemand te verliezen.

Ik wilde niet het pijnlijke gevoel keer op keer in de steek gelaten te worden, gebruikt te worden, me onbeminnelijk, ongewenst en 'niet goed genoeg' te voelen.

De waarheid is: IK BEN GOED GENOEG!!

Je was gewoon te egoïstisch om het te zien. Ik zei toch dat ik bang was om weer gekwetst te worden.

Ik probeerde je weg te duwen uit angst dat deze persoon die ik in mijn leven laat me zal breken als ik mezelf net weer in elkaar heb gezet.

Je zei dat ik je moest vertrouwen, je zei me je binnen te laten, niet weg te rennen.

Liefde

Dit is waarom ze uiteindelijk wegliep

Je beloofde me dat je me als een prinses zou behandelen, dat ik zoveel meer verdiende dan ik ooit had gekregen.

Je vertelde me dat je van me hield. Helemaal en volkomen. Je loog ... Je hebt je beloften gebroken.

Dus wat als je in het verleden gewond bent geraakt - hebben we niet allemaal neuken?!

Je bent niet iets speciaals, we hebben allemaal shit meegemaakt die ons bijna heeft gedood.

Het verschil is dat je je onzekerheden en problemen hebt gebruikt tegen de enige persoon die er voor je was en er bij alles voor je zou zijn geweest.

De enige persoon die echt van je hield. Je liet me niet binnen, je deed wat je me smeekte om niet te doen.

Je liet me buiten in de kou staan. Hoe kan je zo harteloos zijn?!

Ik ga me nooit verontschuldigen dat ik van je hield - de liefde en aandacht die ik je gaf, was meer dan je verdiende.

Het was liefde die ik verdiende. Je hebt nooit van me gehouden; je vertelde me wat je dacht dat ik wilde horen.

Als je van iemand hield zoals je beweerde, zou je hem NOOIT pijn willen doen, hem aan het huilen willen maken of hem het gevoel willen geven dat hij gebruikt wordt.

Maar het kon je wel schelen? Ik denk niet dat je het deed en dat doe je nu nog steeds niet.

Als je om me gaf, als je van me hield, als je me in je leven had gewild, zou je voor mij hebben gevochten, voor ons.

Ik heb voor ons beiden gevochten en nu ben ik uitgeput.

Hoe kon je veranderen van de man op wie je me verliefd liet worden in de man die je nu bent?

Ik zeg 'man' maar ik gebruik die term heel losjes omdat je om een ​​man te zijn geen lafaard, een leugenaar en zo volkomen wreed zou zijn.

Je was in het begin zo intens dat je me overladen met complimenten. We praatten elke dag tot in de vroege uurtjes. Jij was de mannelijke versie van mij.

We hadden een directe verbinding. JE BENT NIETS DAT JE ZELF HEBT GEMAAKT OM TE ZIJN!

Je hebt twee persoonlijkheden: de aanhankelijke, warme, liefdevolle en attente kant en dan de koude, emotieloze, hardvochtige en gedachteloze kant.

Een kant die ik nooit kende totdat het te laat was. Tot ik voor je was gevallen. Die kant vond ik niet leuk. Je maakte me nerveus om bij jou in de buurt te zijn.

Ik werd er zo bang van dat ik me misselijk voelde. Ik kon me niet helemaal voor je openen. Ik was bang dat je weg zou rennen.

Ik was bang dat ik het verkeerde zou zeggen. Ik was bang voor de hele zaak.

Waarom werd je plotseling zo koud en ongenaakbaar? De enige keer dat ik me dicht bij je voelde, was toen we intiem waren en zelfs toen was het niet meer zoals vroeger.

Ik had daarna zin om te huilen. Ik heb daarna gehuild, maar je zou het niet hebben geweten omdat ik die tranen voor je verborgen hield terwijl je in slaap viel nadat je kreeg wat je wilde.

Het ging allemaal om jou, wat je wilde, wat je nodig had. Je hebt niet één keer aan mij gedacht en hoe ik me voelde, als het goed was.

Je veranderde in een persoon die ik niet meer kende. Ik heb de verbinding met jou verloren. Om bij iemand te zijn en je zo alleen te voelen, is verlammend.

Samen zijn met de persoon van wie je hebt leren houden omdat je dacht dat je het kon, en om keer op keer door jou afgewezen te worden, heeft me vanbinnen gedood.

Ik merkte dat je naar mij toe veranderde, me nauwelijks zag, plannen annuleerde, me uren alleen bij je thuis achterliet en me alleen wilde leren kennen als je iets wilde.

Je sprak me amper, de sms'jes werden minder en je viel stil aan de telefoon toen ik probeerde een gesprek met je te voeren nadat ik je de hele dag niet had gesproken.

Weet je hoe het voelt om behandeld te worden als een optie, om behandeld te worden alsof je geen prioriteit hebt ... Om als stront behandeld te worden?

Oh ja, natuurlijk wel ... Het is jou overkomen, nietwaar. Je kent die pijn. Je weet dat het pijn doet.

Je weet het allemaal, maar je dacht dat het oké zou zijn om dat een onschuldig persoon te aandoen die alleen het beste voor je wilde. Hoe kon je?!

Je zag mijn liefde en genegenheid aan als behoeftig of medeafhankelijk. Je hebt je vergist.

Je kon niet verder kijken dan jezelf om te zien dat wat ik je gaf, iets was dat je nodig had.

Iets dat ik nodig had. Iets wat ik er nooit voor teruggekregen heb.

Ik wilde bij je zijn. Ik wilde je in mijn leven hebben, ook al maakte je het me zo moeilijk.

Dat was liefde schat, waarom veranderde je het in iets dat zo verkeerd aanvoelde, iets onnatuurlijks? Ik was altijd goed in mijn eentje.

Ik vond het prima om mijn leven te leiden en mezelf te zijn. Je hebt dat van me gestolen en ik wilde dat je dat deed op een manier waardoor ik meer van je zou gaan houden.

In plaats daarvan heb ik je gehaat vanwege wat je me hebt aangedaan.

Je hebt me als vanzelfsprekend beschouwd. Je denkt dat door me te behandelen, het me geïnteresseerd zou houden. Je dacht dat je door controle te hebben de macht hebt.

Ik nam die dag de stroom terug en verliet je reet. Ik liep weg ... In feite liet je me rennen.

Je liet me doen wat ik steeds probeerde te doen, maar je praatte me rond met je valse beloften en leugens. Je dacht dat ik zou blijven,.

Je dacht dat ik je en je twee persoonlijkheden zou blijven verdragen. Je was mijn liefde niet waardig. Je bent mijn tranen of hoofdruimte niet waardig.

Je liet me mijn hart bloeden voor jou en je negeerde me. Je negeert me nog steeds, waarom?! Je sluit je vriendin buiten in haar tijd van nood.

Ik had je nodig om er voor me te zijn, net zoals ik er voor je was, maar je kwam nooit. Ik heb je een bericht gestuurd als het moeilijk werd.

Ze werden moeilijk door jou. Je hebt nooit geantwoord. Je liet me geen andere keus dan er een einde aan te maken. Ik wilde niet zo stom zijn als dat klinkt.

Ik wilde het laten werken. Ik wist dat als je je voor me opendeed, me binnenliet en niet meer zo onzeker en koud was, we geweldig hadden kunnen zijn.

Je hebt mij of ons nooit een kans gegeven. In plaats daarvan koos je de gemakkelijke uitweg en ontweek je me koste wat het kost.

Dat snijdt diep, dat daar de ECHTE JIJ is.

Ik boog me achterover om aan jou en je behoeften te voldoen, ik deed alles wat je wilde. Ik begreep dat je het druk had, ik begreep dat je een leven had waarin ik niet altijd meedeed.

Het punt is dat ik er nooit echt bij betrokken ben geweest. Ik was er voor het gemak, je speeltje, je vervelingbreker.

Er was geen moeite, geen romantiek, niets om me tegen te houden. Je gaf me geen speciaal gevoel. Je gaf me een whiplash. Je gaf me niets dan angst en pijn.

Ik zou graag denken dat je dit niet opzettelijk hebt gedaan, maar misschien wel - wie weet, want in werkelijkheid ken ik je helemaal niet.

Hoe kon je zo koud en wreed zijn tegen iemand als ze niets verkeerds deden?? Ze hebben je nooit pijn gedaan. Ik zou je nooit pijn hebben gedaan.

Waarom alle contact verbreken voordat ik wegliep - was dat jouw manier om ervoor te zorgen dat ik er een einde aan zou maken, zodat je het slachtoffer kon spelen en kreeg wat je wilde?

Had je de ballen niet om me te vertellen dat je geen relatie wilde, dat je een commitment phobe bent?

Waarom heb je me gevraagd om je vriendin te zijn als je het niet wilde, waarom zou je me vertellen dat je van me houdt als je het nooit echt meende? Om in mijn broek te kruipen?!

Ik heb zoveel vragen waar ik nooit antwoord op krijg omdat je een klootzak bent. Dit is, denk ik, mijn sluiting.

Ik zal dit echter zeggen - u denkt het nu misschien niet of ziet het nu zelfs zo.

Maar over een week, een maand of over een jaar zul je er spijt van krijgen dat je me zo hebt behandeld. Je zult er spijt van krijgen dat ik wegloop.

Je zult snel zien wat je in me had. Je zult beseffen dat je me niet bent kwijtgeraakt. Nee, je kon me niet houden.

Dus op dit moment, terwijl je bezig bent met de dingen waardoor je "geen tijd voor mij" hebt, bezig bent met het aangaan van andere relaties die je niet wilt, komt alles goed.

Het is wanneer je eindelijk alleen wakker wordt, wensend dat ik het was waarmee je wakker werd. Het is dan wanneer het je echt zal raken. Het is dan wanneer je de pijn zult ervaren die ik heb doorgemaakt.

Het is dan dat je WENST dat je de tijd terugdraait en me correct behandelt.

Op dat moment kan ik je weer in de ogen kijken en zeggen, "Nu weet je hoe het voelt."

Nu kun je lijden zoals je mij hebt laten lijden. Behalve, ik heb je nooit pijn laten voelen, je deed het zelf en je hebt alleen jezelf de schuld.

Van mij naar jou, het beste wat ik deed, was bij je weglopen.

Ik zal altijd van je houden, maar op dit moment ben ik in het genezingsproces, ik mis je nog steeds en voel me nog steeds verdrietig.

Dat verdriet is voor het leven waarvan ik weet dat we het hadden kunnen hebben, voor de man op wie ik verliefd werd, maar op wie kan nu helemaal opnieuw verliefd op me worden.

Ik ben vrij om iemand te vinden die me echt in de buurt wil, die alles voor me zou doen, die van mij hun prioriteit zal maken, die me de wereld zal geven.

Ik heb je zoveel kansen gegeven en je hebt ze nooit genomen. Het spijt me niet dat ik u verlaten heb.

Het spijt me dat ik het niet eerder deed toen ik de borden zag, maar koos ervoor om het te negeren. Ik hou van jou, maar ik hou meer van mij.

Ik ben degene die ontsnapt is.