Je nam me als vanzelfsprekend omdat ik teveel om me gaf

Je dacht dat ik voor altijd zou blijven. Jij niet? Je dacht, wat je ook deed of hoe slecht je me behandelde, ik zou er altijd zijn, vasthoudend, verslaafd aan het idee van liefde.

Op een gegeven moment geloofde ik het zelf. Ik dacht dat er niets was dat me van je weg kon drijven. Ik ben blij dat ik heb bewezen dat we allebei ongelijk hadden.

Ik heb mezelf lange tijd de schuld gegeven. Ik dacht dat ik je ongelukkig maakte. Dat ik te behoeftig was, te aanhankelijk. Dat ik mezelf volledig moest veranderen om jou waardig te zijn.

En wat ik ook deed, je had altijd een snurkachtige opmerking die zoveel pijn zou doen.

Je had van haar moeten houden terwijl ze er nog om gaf

Je zou komen en gaan zoals je wilde. Na een gevecht, of zonder enige reden, zou je verdwijnen. Je zou niet bellen, je zou niet sms'en, je was nergens te vinden.

Mijn gezicht zou opgezwollen zijn van al het gehuil en ik kon mijn zenuwen niet kalmeren. En zodra ik vrede zou sluiten dat je niet terug zou komen en dat we zo zouden eindigen, zou je weer terugkomen.

Je sms't alsof er niets is gebeurd, alsof we elkaar de dag ervoor hadden gezien en op de beste voorwaarden waren vertrokken. Je wist dat ik je weer zou verwelkomen.

Je wist dat ik zo hopeloos verdrietig was zonder jou. Je dacht dat je hoe dan ook recht had op een plek in mijn leven.

Dit is waarom je het leven nooit als vanzelfsprekend zou moeten beschouwen

En elke keer dat je terugkwam, deed ik mijn uiterste best om je gelukkig te maken. Ik probeerde beter te zijn. Om aan ons te werken.

Om je meer van mijn tijd en aandacht te geven. En je zou het tegenovergestelde doen. Hoe beter ik was, hoe slechter je was.

Je hebt nooit tijd voor me gehad. Mooie woorden en complimenten werden verre herinneringen.

Vriendelijke woorden kwamen pas weer naar voren als je zag dat ik mijn limiet had bereikt en dat ik er niet meer tegen kon.

Je wilde nooit iets doen of ergens heen gaan, zelfs niet als het belangrijk voor me was.

Dit is waarom je het leven nooit als vanzelfsprekend zou moeten beschouwen

Als ik een probleem had, kon ik er niet mee naar je toe komen. Als ik het goed had, zou je me volledig negeren.

Het leek bijna alsof mijn geluk je dwars zat. Je was er nooit voor mij, wat er ook gebeurde. Ik zou nooit op je kunnen steunen.

Aan de andere kant heb je er nooit een probleem mee gehad om je te steunen. Ik was er altijd om je te helpen, te luisteren en aan te moedigen.

Ik weet dat ik je zo vaak uit een donkere plaats heb gehaald. Ik zou je niet laten stoppen. Ik heb altijd in je geloofd. Maar je zag het als de normaalste zaak van de wereld.

Je nam het allemaal voor lief. Je hebt nooit de drang gevoeld om iets terug te geven. Je had niet het gevoel dat je dat moest doen.

Je zou gewoon nemen zonder zelfs maar te overwegen dat ik daar was, dat ik je aandacht waard was. Dat ik dezelfde liefde en genegenheid waard was die ik je gaf.

Dat ik jou nodig had om net zo goed voor mij te zorgen als ik voor jou. Dat heb je je nooit gerealiseerd.

Ik denk dat het in zekere zin mijn schuld is, hoewel ik nu op het punt ben dat ik mezelf nergens de schuld van geef.

Maar mijn grootste fout was dat ik te veel om me gaf, ik hield te veel van en ik gaf te veel aan iemand die dat allemaal niet waard was.

Aan iemand die dacht dat alleen maar omdat iemand zo diep om hen gaf dat ze het recht hadden ze als vuil te behandelen.

Ik weet dat tijd mensen verandert, ik kon me gewoon niet voorstellen dat het jou zo negatief zou veranderen.

Je bent getransformeerd van het perfecte vriendje tot een schaduw van jezelf en je werd iemand totaal anders. Het is grappig hoe mensen om wie je geeft, uiteindelijk degenen zijn die je het meeste pijn doen.

Ik denk dat de pijn daardoor groter is.

Gelukkig realiseerde ik me op een gegeven moment dat ik alleen was, zelfs als ik bij jou was. Dat ik verdrietig was toen ik bij jou was.

Dat ik dankzij jou niet meer wist hoe geluk eruitzag. Dat die gelukkige dagen die we deelden deel uitmaakten van de oude geschiedenis.

Ik realiseerde me dat mijn hart geen schakelaar heeft. Dat ik het niet zomaar aan en uit kan zetten als je uit mijn leven komt en gaat.

Ik kon het niet meer toestaan. Dus ik besloot dat er de volgende keer dat je wegging niet meer terug zou gaan.

En ik blijf erbij. Nu ik terugkijk, kan ik niet geloven dat ik mezelf heb toegestaan ​​dat allemaal met jou door te nemen.

Dat ik je toestond om me te behandelen alsof ik iemand was die totaal irrelevant was. Je wilt me ​​nu terug. Maar er is niet meer terug.

Ik weet dat als ik je nog een kans zou geven, je die gewoon zou verspillen. Dat heb je altijd gedaan.

Mensen zoals jij veranderen niet ten goede. Maar mensen zoals ik doen dat wel. Ze geven te veel, dus ze doen ook teveel pijn.

Maar ze genezen. Ze krijgen lessen uit slechte ervaringen en waardeloze relaties. Ze worden slimmer. Ze worden alleen gelukkiger.